Μισός χρόνος χωρίς εσένα, μας λείπεις!
Περάσανε έξι μήνες αφότου σε χάσαμε, και είσαι ακόμα εδώ, στην καρδιά μας!
Αδαμαντία της καρδιάς μας, έφυγες σαν σήμερα πριν μισό χρόνο κι όμως ακόμα με συγκλονίζει η θύμησή σου.
Πίστευα ότι ο χρόνος θα γιατρέψει τον πόνο, αλλά ακόμα τίποτα. Εκανα καιρό την προσπάθεια να γράψω στους φίλους μας για σένα, αλλά πάντα το πληκτρολόγιο θόλωνε ... Σήμερα κάνω μια ακόμα προσπάθεια.
Σε θυμάμαι ήσυχη, σοφή, μετρημένη. Πάντα συμμετείχες στην παρέα διακριτικά χωρίς να κάνεις "θόρυβο" αλλά με τον τρόπο σου έκανες αισθητή την ποιότητα της σκέψης σου. Σοβαρή όπου έπρεπε, χαμογελαστή στην διασκέδαση, ποτέ δεν χαζολογούσες. Θα θυμάμαι την επιμονή σου να διορθώνεις γραπτά και να μελετάς ακόμα και καθοδόν σε δύσκολους δρόμους! Πρώτα το καθήκον έλεγες.
Θα θυμάμαι πόσο διασκέδασες μαζί με τον Γιώργο σου, όταν σας πείραζα κάποτε στην Λεύκα εξαφανίζοντας τα κλειδιά του Jeep. Από τότε όταν έχανες κάτι ερχόσουν κατευθείαν στον "ύποπτο"... Πόσο αστείο σου φάνηκε τότε που είχαμε δεθεί, κρυφά, στο κανό σας στην Πηνειό και μας τραβούσατε ανυποψίαστοι... Θα θυμάμαι τον ενθουσιασμό σου όταν πήγαμε παρέα στη Οθρυ να δοκιμάσετε τη νέα σας σκηνή για πριν την μακρινή Ισλανδία.
Τι να πρωτοθυμηθώ Αδαμαντία ; Είναι τόσα πολλά αυτά που ζήσαμε μαζί !
Εύχομαι κι ελπίζω, το αργό πέρασμα του χρόνου χωρίς εσένα, να φέρει κάποια στιγμή ηρεμία ψυχής στον πολυαγαπημένο σου σύντροφό Γιώργο, με τον οποίο για, ασήμαντους πιστεύω λόγους, έχω ξεμακρύνει. Φίλε Γιώργο κουράγιο. Η απώλεια του μισού σου εαυτού είναι κάτι που θέλει χρόνο.... χρόνια ...
Αδαμαντία, εγώ θα μείνω με την τελευταία σου ανάμνηση: το στερνό φιλί που σού 'δωσα το φθινόπωρο πέρυσι στο εξοχικό σας, φοβούμενος μέσα μου ότι ίσως είναι ο τελευταίος αποχαιρετισμός μας. Και ήταν.
Ας θυμηθούμε λοιπόν όλοι οι φίλοι σου, την μορφή σου μέσα από τις φωτογραφίες του αρχείου μου κι ας χαμογελάσουμε όλοι λίγο με την αισιοδοξία, ότι ίσως κάποτε ξαναβρεθούμε...
Γιάννης
