Γιατί αλήθεια, είναι τόσο δύσκολο να αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα χωρίς να επηρεαστούμε συναισθηματικά;  Γιατί άραγε είναι τόσο δύσκολο να συνεχίσουμε τις καθημερινές μας ασχολίες χωρίς να παρατηρούμε διαρκώς, άλλοτε διακριτικά κι άλλοτε εντελώς αδιάκριτα, τη ζωή εκείνου του ιδιαίτερου και του διαφορετικού ατόμου που έτυχε να διασταυρωθεί με τη ζωή μας;  Και γιατί άραγε όταν η διαφορετικότητα χτυπήσει τη πόρτα της καθημερινότητάς μας, η ζωή μας διαταράσσεται τόσο έντονα;

    Η θητεία μου στα αντίσκηνα ξεκινά κάπου στη δεκαετία του ’70, παιδάκι ακόμη, στην έρημη Χαλκιδική.  Συνεχίζεται στα ‘80’ς, όταν πλέον ένιωθα εθισμένη στην ελευθερία της σκηνής που τη στήνεις όπου θέλεις.  Έζησα τον παράδεισο που ονομαζόταν Σιθωνία.  Μυθικά μέρη, όπως τις Καβουρότρυπες, την Τριστινίκα, το Αζάπικο, το Κριαρίτσι, τα γνώρισα με ελάχιστο κόσμο, καθόλου κτίσματα και χωρίς σκουπίδια.  Και χωρίς beach bar, μουσική και φασαρία.  Μόνο με ήχο θάλασσας, πεντακάθαρη άμμο και άστρα.

Ακριβώς 2 χρόνια νωρίτερα η καλή μας φίλη Βασιλική Κοφινά έγραφε στο γνωστό blog www.protagon.gr τις απόψεις τις για την ελεύθερη κατασκήνωση και άρπαξα την ευκαιρία να τις μοιραστώ μαζί σας.

Η ελεύθερη κατασκήνωση είναι ένα ζήτημα που απασχολεί πολλούς από τα μέλη και τους φίλους του offroader.  Θα μπω λοιπόν κατευθείαν στο θέμα παραθέτοντας νόμους, σκέψεις και προβληματισμούς ώστε να ιχνηλατήσουμε μαζί, το πως και γιατί φτάσαμε σήμερα στην απόλυτη ποινικοποίησή της.

Ο Γιάννης Κότσιρας μέσα από την προσωπική του σελίδα ξέσπασε.  Διαβάστε τι ακριβώς έγραψε.

Ανόητε χαιρέκακε…

Στο δρόμο ακόμη 3.000 άνθρωποι.

Τέλος τα μεροκάματα για ακόμη 3.000 οικογένειες.

Πηγαίνει ο κόσμος σήμερα εκδρομές;  Που;  Πως;  Πόσο συχνά;  Παρά το γεγονός ότι από παντού ακούγονται κραυγές αγωνίας, γκρίνιες κι ιαχές διαμαρτυρίας για τη δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία όλοι έχουμε περιέλθει, η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν ακόμα αρκετοί που πηγαίνουν εκδρομές!

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...  Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

«Πάσχα στο χωριό» ήταν κι εξακολουθεί να είναι το μεράκι κάθε Έλληνα, αλλά τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι το ξανασκέφτονται.  Το Πάσχα των Ελλήνων παραδοσιακά ήταν κι εξακολουθεί να είναι η γιορτή της μεγάλης φυγής.  Η πόλη δε σε κρατά με τίποτα.  Τι γίνεται όμως όταν η ψυχή κι η παρέα είναι πρόθυμη αλλά το πορτοφόλι...  Οι παρακάτω ιδέες ίσως σας βοηθήσουν να περάσετε όμορφες κι οικονομικές γιορτινές μέρες, κινηθείτε έξυπνα!

Το τελευταίο μου σπίτι, όχι βέβαια το αιώνιο ! θέλω να είναι τέτοιο που να μου επιτρέπει να πηγαίνω όπου θέλω και να μη με νοιάζει αν και πότε θα φύγω.  Θέλω να έχει κάποιες ανέσεις που να μου επιτρέπουν να ζω σε αυτό ολόκληρο τον χρόνο.  Δεν θέλω να πληρώνω χαράτσια για ακίνητα - αγροτεμάχια και τέτοια.  Θέλω να είναι αυτόνομο και εύκολα μετακινούμενο.

Χμμμ μου φαίνεται ότι βρήκα το σπίτι που θέλω !!!

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, όλα τα φώτα της εκκλησίας σβήνουν και πέφτει παντού σκοτάδι.  Ο ιερέας ψάλλει το «Δεύτε λάβετε φως» και βγαίνει με τη λαμπάδα του αναμμένη μέσα από την Ωραία Πύλη και δίνει φως στους εκκλησιαζόμενους.  Μετά την Ανάσταση, οι πιστοί μεταφέρουν στο σπίτι τους το Αγιο Φως.