Λύκαιο

Όταν διάβασα στον ιστότοπο των offroader, την περιγραφή του Martin για το όρος Λύκαιο “το βουνό που σε κοιτάει στα μάτια”, μου γεννήθηκε η επιθυμία να βρεθώ εκεί και να “συναντηθώ” με όλα εκείνα τα συναισθήματα και τις εικόνες που αντίκρισε ο συντάκτης του κειμένου.

Έτσι λοιπόν ένα Σαββατοκύριακο του Νοέμβρη ξεκινήσαμε για την ιστορική αυτή περιοχή της Πελοποννήσου.  Πρώτος σταθμός η Τρίπολη, όπου θα διανυκτερεύαμε σε φίλους καλούς από την εποχή που δούλευα στο εργοστάσιο της Μεγαλόπολης.

Την επόμενη το πρωί, ξεκινήσαμε για τον προορισμό μας, χρησιμοποιώντας μάλιστα για πρώτη φορά το νέο κομμάτι της εθνικής οδού Τρίπολης - Καλαμάτας που ξεκινά έξω από τον οικισμό της Μάκρης και συναντά το ήδη υπάρχον στην περιοχή της Ασέας.  Ο χρόνος της διαδρομής έχει μειωθεί σημαντικά.  Η διαδρομή παρακάμπτει το ορεινό πέρασμα του Καλογερικού και τις βίγλες της Παλιόχουνης.  Όταν προσπεράσαμε την πόλη της Μεγαλόπολης και κατευθυνθήκαμε προς τα λιγνιτικά πεδία της Θωκνίας και του Χωρέμη μου ήρθαν στο μυαλό μου τα δέκα εκείνα χρόνια που πέρασα από τη ζωή μου στο εργοστάσιο και στα ορυχεία.

Δύσκολα χρόνια, γεμάτα εμπειρίες και ανάμικτα συναισθήματα.  Ας έρθουν εδώ όλοι αυτοί που ελαφρά τη καρδία μιλούν για περικοπές και μαϊμού βαρέα και ανθυγιεινά.  Τέλος πάντων, για το Λύκαιο όμως ήρθαμε εδώ.

Περάσαμε το Καστανοχώρι, τις Άνω Καρυές και πολύ σύντομα πατήσαμε το πρώτο χώμα.  Λίγο πριν τον αρχαιολογικό χώρο του σταδίου του Λύκαιου κάναμε αριστερά για το βωμό του Δία στην κορφή του Προφήτη Ηλία στα 1380m.  Ο δρόμος σε αρκετά καλή κατάσταση χωρίς σκόνη από τις βροχές των ημερών δεν προβλημάτιζε το “γάιδαρο”.  Μετά από ενάμισι χιλιόμετρο περίπου έχοντας μπροστά μας μια πινακίδα που έλεγε “Ιερή των Αρκάδων κορυφή”, κάναμε πάλι αριστερά.

O δρόμος τώρα “αγρίεψε” περισσότερο.  Με το που πιάσαμε τη δυτική πλευρά του βουνού άρχισε να μας μαστιγώνει ένας αέρας, μάνα καημένη.  Πολύ γρήγορα βγήκαμε σε ένα πλάτωμα.  Η πινακίδα έλεγε βωμός του Διός.  Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και με πολλή δυσκολία καταφέραμε να βάλουμε τα μπουφάν από το αγιάζι.  Αγνάντευες όλο το λεκανοπέδιο της Μεγαλόπολης.  Να τες πάλι οι καμινάδες στο βάθος στα νοτιανατολικά.  Μα επίτηδες το κάνουν;

Ψάξαμε αυτά που είχαμε διαβάσει στο Martin και σε άλλες “πηγές”.  Το αλτίμετρο έλεγε 1330m.  Εδώ είναι η στην κορφή λίγο ψηλότερα, από εκεί που βρισκόμασταν;  Η εκκλησία του Προφήτη Ηλία στα δεξιά μας και λίγο χαμηλότερα μας έλεγε ότι κάπου εδώ γύρω είναι ο βωμός του Δία.  Έτσι ήταν πράγματι.  Αριστερά μας και λίγο χαμηλότερα αντικρίσαμε το χώρο που πάνω του συγκεντρώνει 5000 χρόνια ιστορίας, αφού τα πρώτα ευρήματα ανάγονται στην πρωτοελλαδική εποχή το 3000πχ., με σημαντικότερο το βωμό του Δία και τις βάσεις των κιόνων.

Δεν θα σταθώ σε ιστορικές περιγραφές.  Μπορείτε να τις βρείτε και μόνοι σας.  Τα συναισθήματα όμως σε κυριεύουν.  Μόνο στη σκέψη ότι πάνω σε αυτό το μάρμαρο θυσιάστηκαν ακόμα και άνθρωποι φτάνει.

Η περιέργεια για την κορφή, 50m περίπου ψηλότερα, μας έκανε να την ανέβουμε με τα πόδια φυσικά και να διαπιστώσουμε ότι και εκεί η αρχαιολογική σκαπάνη είναι παρούσα.  Το μάτι αντίκριζε κορφές γυμνές απότομες και πετρώδεις, μερικές γκορτσιές, σκόρπια πουρνάρια και εκείνες τις καταραμένες καμινάδες στο βάθος, την ψηλότερη κορφή του Λυκαίου το Διαφόρτι με τα 1420m αριστερά μας.

Για λούμες και στατικούς κεραυνούς ούτε λόγος.  Πόση ώρα να κάτσεις εδώ πάνω με τέτοιο αέρα;

Τα μαζέψαμε και επιστρέψαμε από την ίδια διαδρομή στον αρχαιολογικό χώρο του σταδίου και του ιππόδρoμου.  Το τοπίο εδώ είναι ήρεμο, με εντονότερη βλάστηση και διάσπαρτο από αρχαιολογικά ευρήματα.  Ξεπεζέψαμε και περιδιαβήκαμε μέσα στα χαλάσματα.

Μας έκανε εντύπωση μια πυραμιδούλα με θρυμματισμένα κεραμίδια.  Δεν γνωρίζω αν είναι ευχές των σημερινών ανθρώπων η κάτι άλλο.

Η συνέχεια είχε Κωτίλιο από το δασικό δρόμο που φεύγει βόρεια από το αρχαίο στάδιο.  Η διαδρομή είναι πραγματικά εκπληκτική.

Περάσαμε τη βρύση των Κυπρίων πυροσβεστών και καταλήξαμε στην πλατεία του χωριού.  Παστό, κόκκινο κρασί και κουβέντα.  Δεν μας είπαν για ξωτικά και τα τοιαύτα.  Κρίμα.  Μας είπαν για το σπίτι του Toi-moi.  Ένα εκπληκτικό πέτρινο, με πισίνα, που αν δεν στο πουν δεν το καταλαβαίνεις.  Τέτοια αρχιτεκτονική και ένταξη στο περιβάλλον.  Δεν είμαι της πισίνας, απλά μεταφέρω την εικόνα.

Η συνέχεια ήταν ασφάλτινη και για καφέ στην πανέμορφη Καρύταινα.  Ψάξαμε μαγαζί που να καπνίζουν.  Μπαίνοντας, στο πρώτο τραπέζι δύο αστυνομικοί το είχαν φουντώσει.  Ωραία εδώ έχουμε και την κάλυψη των αρχών.  Αθάνατη Ελλάδα.

Στην Τρίπολη φτάσαμε βραδάκι.  Την επόμενη μέρα την αφιερώσαμε σε μια διαδρομή από τις ωραιότερες που έχουμε κάνει στον ορεινό όγκο του Μαινάλου.  Ακόμα και ημερήσια μπορεί να γίνει από Αθήνα.  Την προτείνει το Topo της Anavasi.  Να είστε όλοι καλά.

Γιώργος - Αδαμαντία.