Φωκίδα - Ευρυτανία

Πολλά χιλιόμετρα - πολλές διαφορετικές εικόνες ? μοναδική εμπειρία
Ξεκινήσαμε 6.00 το πρωί από το ΣΕΙΡΙΟ στην Εθνική οδό (βάρβαρη ώρα). Το ξημέρωμα μας βρήκε στην λίμνη Υλίκη, βάφοντας τα νερά με ένα απαλό ροδί. Τα γύρω βουνά χωμένα στη καταχνιά στις αποχρώσεις του μπλε και του μελιτζανί και λίγο πιο κάτω η Κοπαΐδα αόρατη σκεπασμένη με παχύ πούσι.

Μετά τα Καμένα Βούρλα στρίβουμε αριστερά προς Μπράλο και φουλάρουμε βενζίνες. Για δυο 24ώρα δεν θα ξαναβγούμε άσφαλτο παρά μονάχα για λίγα μέτρα. Φτάνουμε Αθανάσιο Διάκο και στρίβουμε αριστερά προς προφ. Ηλία - Καταφύγια. Ο δρόμος εύκολος όμως έχει όμως μπόλικη φυτευτή πέτρα. Η βραχώδης κορυφή που κάθε τόσο ξεπροβάλει ανάμεσα από τα έλατα είναι εντυπωσιακή. Αλπική ζώνη. 1518μ υψόμετρο και ανεβαίνουμε. Τα λιβάδια καταπράσινα από τις
φθινοπωρινές βροχές προσφέρουν ένα θέαμα καταπληκτικό και συνάμα γαλήνιο.

Προς Αρτοτίνα. Ο δρόμος κατηφορίζει, στενεύει αισθητά και στη δεξιά του πλευρά έχει γκρεμό. Κινούμαστε μέσα σε δάσος με έλατα. Εξακολουθούμε να κατεβαίνουμε προς τα ριζά της χαράδρας. Ο δρόμος μαλακώνει και ανάμεσα στα έλατα υπάρχουν αρκετά πλατάνια με χρυσά, κόκκινα και πορτοκαλιά φύλλα.
Βγαίνουμε για λίγο άσφαλτο και κατευθυνόμαστε προς Γραμμένη Οξιά και αριστερά προς Γαρδίκι. Ο χωματόδρομος φαρδαίνει αισθητά λόγω των έργων οδοποιίας. Πολύ σύντομα θα πρέπει να αφαιρέσουμε και αυτό το κομμάτι από τους χάρτες μας.

Κινούμαστε μέσα σε ένα πυκνό δάσος από πανύψηλες οξιές με καφεκίτρινα, χρυσαφιά φύλλα και απολαμβάνουμε το υπέροχο θέαμα που μας προσφέρει το φως του ήλιου που παίζει ανάμεσά τους. Ο δρόμος είναι στρωμένος με παχιά στρώση κόκκινων, μπορντό φύλλων που σηκώνονται χορεύοντας από το έδαφος για να ακολουθήσουν τα αυτοκίνητά μας.

Η ώρα είναι 15.30. Ακριβώς 10 ώρες στο τιμόνι με πολύ μικρές στάσεις. Παρά το γεγονός ότι έχουμε αρχίσει να κουραζόμαστε το τοπίο είναι τόσο μαγευτικό που ξεχνάμε τη κούραση.

Βρισκόμαστε και πάλι σε Αλπική ζώνη. Κατευθυνόμαστε βορειοδυτικά προς Κρίκελο. Ο καιρός είναι καταπληκτικός, η ορατότητα πάρα πολύ καλή και τα γύρω βουνά σε όλους τους τόνους του μπλε. Ο δρόμος χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες είναι και εδώ αρκετά σκληρός, στενός και με φυτευτή πέτρα.

Βγαίνουμε και πάλι για λίγο στην άσφαλτο. στο δρόμο προς Κρίκελο και κάνουμε αριστερά στο χώμα προς Νεοχώρι. Το τοπίο δεν μας αφήνει καμιά αμφιβολία ότι βρισκόμαστε πια στην Ευρυτανία. Οι πλαγιές απότομες και βραχώδης, κατάφυτες με έλατα καστανιές και πλατάνμια σχηματίζουν βαθιές χαράδρες που στο βάθος τους κυλούν ποτάμια. Ανεβοκατεβαίνουμε κάμποσες από αυτές με κατεύθυνση Πανταβρέχει και τελικά Ψιανά. Το τοπίο πανέμορφο και τα βράχια επιβλητικά.

Η ώρα είναι πια περασμένη και έχουμε αρχίσει να ψάχνουμε κατάλληλο μέρος για να στήσουμε τη κατασκήνωσή μας, πράγμα όχι και τόσο απλό λόγω των μεγάλων κλίσεων. Μετά από αρκετές προσπάθειες ανακαλύπτουμε το απόλυτο οροπέδιο ακριβώς στη σωστή διάσταση, στη θέση Βύθισμα Σέλου.

Η κατασκήνωση στήθηκε στα γρήγορα και στο κέντρο άναψε η φωτιά. Το menu περιείχε, μοσχαρίσιες μπριζόλες, κεμπάπ, βοδινά και χοιρινά λουκάνικα, παϊδάκια, χοιρινό παστό Μάνης, καυτερές πιπεριές και μανιτάρια πλευρότους στη σχάρα, χωριάτικη σαλάτα, κόκκινο κρασί και φυσικά γλυκά.

Η Κυριακή ξεκίνησε με μια μικρή ατυχία και έτσι ένα land Cruiser πήρε τον δρόμο για την Αθήνα με την ευγενική συμπαράσταση της express service. Έτσι χάθηκε αρκετός χρόνος και αναγκαστικά άλλαξε ριζικά το σχέδιο της επόμενης μέρας με τον δραστικό περιορισμό της χωμάτινης διαδρομής.

Όμως, έστω κι έτσι, ήταν γραφτό, να ζήσουμε μια από τις ωραιότερες off road εμπειρίες.

Αφού φορτώσαμε το λαβωμένο land Cruiser κατευθυνθήκαμε βόρεια προς Ανιάδα, και βόρειο-ανατολικά προς Συγκρέλλο και Πλάτη. Κάπου εκεί στρίψαμε δεξιά κι αφού ο πλοηγός μας παιδεύτηκε για κάμποση ώρα, μέχρι να βρει τα σημάδια, κάναμε μια από τις καταπληκτικότερες, πραγματικά εκτός δρόμου διαδρομές. Μια διάσχιση μήκους 20 σχεδόν χλμ, κυριολεκτικά εκτός δρόμου, στα 1800 μ. υψόμετρο με κατεύθυνση Κοκάλια και τελικό προορισμό την Σπερχειάδα.

Σε σύγκριση με τα 150 και βάλε χωμάτινα χιλιόμετρα της πρώτης μέρας, τα 30 χιλιόμετρα της δεύτερης μέρας μας φάνηκαν παιχνιδάκι. Όμως η εμπειρία στα Κοκάλια μας άφησε μια υπέροχη γεύση πληρότητας.

Με την αίσθηση ότι λείπουμε μια ολόκληρη εβδομάδα, γεμάτοι ενέργεια, καταπληκτικές εικόνες και καινούργιους φίλους πήραμε ασφάλτινα τον δρόμο της επιστροφής, ανανεώνοντας το ραντεβού μας, για μια επόμενη εξόρμηση.