Ταϋγετος - χειμερινή διάσχιση

Ταΰγετος. Ένα βουνό συνδεδεμένο τόσο πολύ με μύθους και ιστορία που αρκετοί τον παρομοιάζουν με τον Όλυμπο. Μεταξύ των άλλων, η απόλυτα συμμετρική πυραμιδοειδής κορυφή του δίνει τροφή στη φαντασία και πυροδοτεί τις δοξασίες. Αλλά δεν φτάσαμε μέχρι εκεί! Η κορυφή κατακτιέται, στη συγκεκριμένη περίπτωση όχι ιδιαίτερα δύσκολα, μόνον με το πόδι.

Η διαδρομή της πρώτης μέρας.

Πλάτανος, λίγο έξω από το Γύθειο Λακωνίας.

Με έντονη την αγάπη για την ύπαιθρο και τον καθαρό αέρα στρώσαμε ένα τρικούβερτο πρωινό -με μοναδικό στυλ- κάτω από τον αδυσώπητο Λακωνικό ήλιο. Ομελέτες, τηγανιτές πατάτες, λουκάνικα, γαύρος, κέικ σοκολάτας, τσίπουρα, μπύρες και φυσικά καφέδες. Κάποια στιγμή ξεκίνησε η χωμάτινη διαδρομή μας συνολικού μήκους 90 χλμ. Κανείς δε μπορούσε να φανταστεί ότι 100μ πίσω από το φιλόξενο καφενείο της Αργυρώς βρισκόταν κρυμμένη μια μικρή αδιαπέραστη ζούγκλα στις ψηλές λασπωμένες όχθες ενός ποταμού με λίγο (δυστυχώς) νερό.

Ανηφορίζουμε κι? άλλο. Οριακή ανηφοριά με λάσπη και ελεύθερες πέτρες, χόρτο και σλάλομ ανάμεσα στις ελιές σε ένα εκτός δρόμου κομμάτι προκειμένου να αποφύγουμε την φρέσκια ολόμαυρη προεκλογική άσφαλτο!! (σημείωση: Ο δήμαρχος που μας χάλασε τους δρόμους δε βγήκε!!!!). Το Rav της παρέας μας άφησεάφωνους! Παίζοντας στα ίσια με τετράλιτρα θεριά ανέβηκε την ανηφόρα με το γκάζι κολλημένο στο μέταλλο!!!!

Συνεχίζουμε

Μονή Ροΐτσας (Ζωοδόχου Πηγής) συναντάμε το Ε4, και το ακολουθούμε όπου αυτό είναι εφικτό. (Μη φρικάρετε οι οικολόγοι! Πολλά από τα σηματοδοτημένα κομμάτια του στη συγκεκριμένη περιοχή είναι πια άσφαλτος! ?τώρα μπορείτε να φρικάρετε.) Ανοίγουμε κλείνουμε αυτοσχέδιες πόρτες για ζώα. Προφήτης Ηλίας. (όχι καλέ η κορυφή του Ταϋγέτου, άλλος προφήτης Ηλίας. Περιμένετε!) Κι άλλο ποτάμι. Οδηγούμε δεξιά ? αριστερά του. Το μόνο σημάδι που υπάρχει στο δρόμο είναι το βαθύ σκάψιμο από το πίσω λάστιχο κάποιου βιαστικού εντουρά που πέρασε πριν μέρες.

Χρειάζονταν δυο μέρες βροχή για να μετατραπεί τα πέρασμα αυτό στην απόλυτη εμπειρία. Ο καιρός δεν μας έκανε όμως τη χάρη.

Χαλάλι. Το τοπίο είναι πράγματι καταπληκτικό. Απολαμβάνουμε τη παρθένα φύση και κάθε φορά που περνάμε τους μικρούς λασπόλακους οραματιζόμαστε πόσο σπουδαίοι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν. Μονή Γολά, δασικός δρόμος με έλατα και χωράφια με φιστικιές(!!!) στη κορυφή του βουνού. Καταφύγιο ΕΟΣ.

Το βράδυ στη κατασκήνωση

Το φως έχει πέσει. Στήνουμε τη κατασκήνωση με φακούς. ?.Και ?.μια έκπληξη μας περιμένει.

Παρά τη πληροφορία ότι το καταφύγιο είναι ελεύθερο ένας ορειβατικός σύλλογος από την Αθήνα με 30 ορειβάτες και ορειβάτισσες έχει ήδη καταλύσει εκεί. Δεν μας πειράζει. Εμείς άλλωστε βιαζόμαστε να μαζέψουμε ξύλα και να ανάψουμε φωτιά για να στήσουμε το καθιερωμένο γιορταστικό τσιμπούσι με το οποίο κλείνει κάθε μας περιπέτεια. Διάφορα ζώα κόσμησαν για λίγο τη σχάρα μας και τελικά κατέληξαν οριστικά στα στομάχια μας.

Έχετε ακούσει πως λένε οι σουβλατζήδες τη τσίκνα; Δόλωμα! Και φυσικά η προσφιλής αυτή συντεχνία κάτι περισσότερο ξέρει.

Σε λίγο εμφανίζεται αξιοπρεπέστατη η Νόρα. Πίνει ένα κρασί και καληνυχτίζει.
Μετά ντροπαλές και συνεσταλμένες η ψηλή και η φίλη της. Χαιρετούν και εξαφανίζονται.
Μετά η Έφη? Κάθεται στη φωτιά μας τρώει από το λιγοστό φαΐ μας, πίνει από το λιγοστό ουίσκι μας και αναλύει τα πάντα φιλοσοφικά.
Μετά μια μάνα με το παιδί της. Κανείς δεν της δίνει σημασία.
Μετά η Δέσποινα με τον καλό της. Τρώνε από το φαΐ μας και πίνουν από κρασί μας αγκαλιασμένοι δίπλα στη φωτιά. «Φυσικά και θέλω» λέει αυτός, αλλά η Δέσποινα επιμένει?. «Αλλά δε γίνεται». Επιμένει αυτός? «Γιατί δε σου αρκεί ότι θέλω!» Αλλά δεν της αρκούσε?

Κάποιος βρίσκει γνωστούς και κάποιος άλλος γείτονες. Όποιος ξαναπεί ότι αυτός ο κόσμος είναι σκληρός και αφιλόξενος απλά δε ξέρει τι λέει!

Οι ορειβάτες θα σηκωθούν στις πέντε για να πάνε στη κορυφή και εμείς κατά τις 10 για να πιούμε καφέ!!!
Οι ώρες περνούν, η θερμοκρασία στο δάσος πέφτει και το κρύο γίνεται τσουχτερό. Η φωτιά δυναμώνει χάρη στις ασίγαστες προσπάθειες της παρέας, το κρασί και το ουίσκι ρέουν, κουβέντες, ανέκδοτα ?.και το ένα φέρνει το άλλο ?. καταλήξαμε στις σκηνές περασμένα μεσάνυχτα.

Στις 4.30 σκάνε μύτη οι πρώτοι ορειβάτες. Στις 5 κι άλλοι! Στις 5.30 μαζεύονται έξω και παίρνουν οδηγίες για την ανάβαση. Στις 6 ξεκινάνε. Στις 6.30 σκάει μύτη ο φύλακας του καταφυγίου με το αγροτικό του και το σκύλο του τον Βιτάρα! Στις 7 σκάει κάποιος με μηχανάκι και κόβει βόλτες. Στις 7.30 ξυπνάνε και τα παιδάκια των ορειβατών που είχαν ξεμείνει στο καταφύγιο. Ε!!! στις 8 ξυπνήσαμε κι εμείς!!!!

Η δεύτερη μέρα

Προς Ταϋγέτη και κάθοδος στον Μυστρά. Όμορφος δασικός δρόμος χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες ανάμεσα σε πλατάνια και έλατα. Άσφαλτος.
Η ατάκα της ημέρας στο CB! ?ρε παιδιά εκεί έχει ένα πράγμα σα κάστρο, είναι κάτι παλιό;?