Κίσσαβος (Όσσα) 1978μ. υψόμετρο

Ένας τόπος με απίστευτη ομορφιά, γεμάτος συγκινήσεις. Ένα ακόμη ταξίδι-πρόκληση. Κι όπως κάθε ταξίδι, έτσι κι αυτό, άρχισε με σερφάρισμα στο Ίντερνετ, αναζήτηση πληροφοριών, αγορά χάρτη και φυσικά, χάραξη πορείας.

Ο Κίσσαβος χωρίζεται σε δύο τμήματα, από μια κοιλάδα που στα βόρεια ονομάζεται "Μεγάλο φαράγγι" και στα νότια "Μεγάλο ρέμα". Οι πολλές βροχές, σε όλη τη διάρκεια του χρόνου, καθώς και το μεσογειακό κλίμα αποτελούν ιδανικές συνθήκες για την ανάπτυξη πυκνής βλάστησης. Δυστυχώς, οι δυτικές πλευρές του βουνού παραμένουν γυμνές εξ αιτίας μιας μεγάλης πυρκαγιάς. Όμως, οι ανατολικές, οι βόρειες και οι νότιες, αποζημιώνουν τον απαιτητικό ταξιδιώτη, καθώς είναι γεμάτες από οξιές, έλατα και καστανιές. H ψηλότερη κορυφή , ο Προφήτης Ηλίας, φτάνει τα 1.978 μέτρα υψόμετρο. ΠΡΕΠΕΙ να κατακτηθεί με τα ?γουρούνια?  με κάθε τρόπο.

Αφήνουμε αυτοκίνητα και τρέιλερ τα στην Καρίτσα και κινούμαστε προς Στόμιο. Στρίβουμε αριστερά και μπαίνουμε στον ορεινό όγκο. Περνάμε από την Ράχη Γιαννάκη, στη συνέχεια από την βρύση Σταλαματιά και ανεβαίνουμε στο Μεγάλο φαράγγι. Κάνουμε μια στάση σε ένα φυσικό μπαλκόνι από βράχια. Λες και το έκανε η φύση για να σου προσφέρει αυτήν την μοναδική και υπέροχη ομορφιά της. Η θέα καταπληκτική, μέσα από ένα πυκνό δάσος οξιάς και δίπλα τα απόκρημνα βράχια, χάνεσαι ταξιδεύοντας σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει τίποτα ανάμεσα στην φύση και στον άνθρωπο. Όλες οι χαράδρες του Κισσάβου είναι εντυπωσιακές, όμως η ομορφότερη είναι η χαράδρα της Kαλυψούς.

Ανεβαίνουμε προς το χωριό Σπηλιά, το φαράγγι αρχίζει να στενεύει. Τώρα έχουμε αριστερά μας τo δρόμο και δεξιά μας ένα βραχώδη όγκο που υψώνεται πάνω ψηλά. Οι οξιές δίνουν την θέση τους στα πεύκα και τα έλατα. Το υψόμετρο μεγαλώνει , η βλάστηση αραιώνει, και η εμφάνιση της ομίχλης σου δίνει ένα συναίσθημα γαλήνιας μοναξιάς που μερικές φορές, το χρειάζεσαι σαν άνθρωπος. Μέσα σ? αυτό το τοπίο, το χωρίς διαστάσεις και χωρίς χρώματα, σου έρχονται σκέψεις που σε οδηγούν τελικά σε μια κατάσταση ψυχικής ειρήνης. Με ένα τρόπο μαγικό επανεξετάζεις σε μια στιγμή τη σχέση με τον εαυτό σου αλλά και το περιβάλλον σου γεμάτος ανάμικτα συναισθήματα.

Σταματάμε αυθόρμητα τη περιπλάνησή μας, βγάζουμε φωτογραφίες  και αφηνόμαστε, σαν μικρά παιδιά,  σ? αυτήν την απέραντη και μοναδική ομορφιά.

Μέσα σε ένα τοπίο σβησμένο από την ομίχλη, ο χωματόδρομος πνίγεται στην κυριολεξία από οξιές, με τα κλαδιά τους φορτωμένα πολύχρωμα φθινοπωρινά φύλλα. Σε κάθε κλειστή στροφή, ή στένεμα του δρόμου τα φύλλα, λες μας χαϊδεύουν, καλωσορίζοντάς μας στο σπίτι τους. Κίτρινα ? κόκκινα ? πράσινα ? καφέ, πάνω στα δέντρα, ή πεσμένα πια στον νοτισμένο δρόμο συνθέτουν ένα απόλυτα παραμυθένιο δάσος. Όταν είσαι πίσω και βλέπεις τα μπροστινά γουρούνια να σηκώνουν τα πεσμένα κόκκινα φύλλα, νομίζεις ότι χορεύουν και σε καλωσορίζουν στον κόσμο τους.

Άσχετα πόσα βουνά έχουμε γυρίσει, το κάθε μέρος έχει τη δική του μοναδική ομορφιά και τη δική του μαγεία. Πλησιάζοντας στη κουφή αναρωτιόμαστε: Τι διαφορετικό να έχει άραγε ο Κίσσαβος; Θα μπορέσουμε να φτάσουμε στη κορυφή; Τι θα συναντήσουμε; Συνεχίζουμε και στρίβουμε προς Φτέρη με πρώτο στόχο το καταφύγιο του Ε.Ο.Σ. Λαρίσης (1604μ), μήπως κι από εκεί μπορέσουμε να βγούμε προς την κορυφή. Φτάνοντας στο καταφύγιο συναντήσαμε ακόμα μία ακόμη εντελώς παραμελημένη εγκατάσταση. Κρίμα...... Τα λόγια περιττεύουν.

Σε ένα σημείο ανακαλύπτουμε ένα μονοπάτι που ανεβαίνει πάνω προς την κατεύθυνση της κορυφής. Κάνουν μια αναγνώριση κι αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε τη διαδρομή Οξιές Καραγιάννη - Λιγγιτά - Σιμαία - Ρέμα Ράφτη - Κάτω Λιβάδι - Περδικόβρυση, με απώτερο σκοπό να προσεγγίσουμε ακόμη πιο κοντά την κορυφή.

Ανεβαίνουμε όλο και πιο ψηλά. Οι πλαγιές τώρα είναι ντυμένες με πράσινο από τους θάμνους - καφέ από τις φτέρες - γκρι από τα βράχια, ενώ ο όγκος της κορυφής αρχίζει πλέον να φαίνεται καθαρά. Η βλάστηση αραιώνει , τα βράχια πυκνώνουν και η κορυφή εξακολουθεί να είναι ντυμένη με το πέπλο της ομίχλης, λες και το κάνει επίτηδες για να μας έχει στην αγωνία. Μια τελευταία στάση - μια αναπνοή πριν από την κορυφή - μια δόση αδρεναλίνης και ξεκινάμε για τη τελική κατάκτηση!

Ο χωματόδρομος τελειώνει. Είμαστε πια στη κυριολεξία  Offroaders.

Η ομίχλη γίνεται όλο και πυκνότερη και δεν έχουμε πια οπτική επαφή με την κορυφή. Το πείσμα μεγαλώνει. ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΡΥΦΗ! Αρχίζουμε να ανηφορίζουμε. Ο δρόμος βατός στην αρχή και μετά από λίγο αρχίζει να παίρνει έντονη. Στάση για να εκτιμηθεί η κατάσταση. Εάν τουμπάρουν τα γουρούνια, δεν θα σταματήσουν, θα χαθούν στο βάραθρο που υπάρχει μερικά μέτρα πιο κάτω.

Ξεκινώ πρώτος και ό,τι γίνει. Όλο το σώμα μπροστά και αρχίζει η ανάβαση. Η αδρεναλίνη στα ύψη. Μέσα από την ομίχλη σιγά σιγά ξεπροβάλει η ελληνική σημαία, το καμπαναριό, το κολωνάκι. Η αίσθηση της κατάκτησης μοναδική! Ακούω και τους υπόλοιπους να ξεπροβάλουν... Σαν τους Κενταύρους. Στην κορυφή έκπληκτοι δύο ορειβάτες από την Λάρισα, δεν πίστευαν στα μάτια τους ότι ανεβήκαμε με τα γουρούνια.

Άλλο να διαβάζετε κι άλλο να δείτε με τα μάτια σας το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Η σκεπή του ακουμπά στο έδαφος και η είσοδος είναι στο πλάι. Τα σύννεφα έρχονται και φεύγουν. Η θέα είναι πανοραμική. 360 μοίρες.

Ο γυρισμός - κατέβασμα πολύ δύσκολος. Δεν ήταν λίγες οι φορές που χρειάστηκε να κατεβούμε από τις μηχανές. Καινούργιος προορισμός η Μελιβοία για φαγητό. Στην πλατεία ένα γραφικό ταβερνάκι με καλό κρέας μας πρόσφερε λίγη ξεκούραση. Ξεκινήσαμε για το περίφημο Ρέμα της Καλυψώς. Μεγάλα βράχια μέσα στον χείμαρρο με μικρούς καταρράκτες να δημιουργούν ένα παραμυθένιο τοπίο. Η ώρα περνά και ήδη άρχισε να σκοτεινιάζει προλάβαμε στο τσακ να φορτώσουμε στα τρέιλερ και να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού.

http://www.youtube.com/watch?v=qpY_ECHUCcc