Φλάμπουρο - Πιέρια 2010

Μπήκε ο καινούργιος χρόνος κι είπαμε να αρχίσουμε τις αποδράσεις από ένα αγαπημένο μέρος. Πού; Φλάμπουρο!
Φτάνουμε Κάτω-Μηλιά και αφήνουμε τα αυτοκίνητα με τα τρέιλερ. Ο καιρός ανοιξιάτικος. Δεν θύμιζε με τίποτα Ιανουάριο, τη καρδιά τού χειμώνα! Εμείς πάντως ντυθήκαμε καλά γνωρίζοντας τι θα συναντήσουμε.

Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε περνώντας την Άνω Μηλιά κι όπως ήταν αναμενόμενο το κρύο αρχίζει να θερίζει.  Φτάνουμε κάτω από την κορυφή "Χτένι" στα 1700μ υψόμετρο.  Το χιόνι άρχισε κι αυτό να κάνει αισθητή την παρουσία του παντού. 
Ευτυχώς είναι παγωμένο ... πολύ παγωμένο ... με αποτέλεσμα οι μηχανές να μην βυθίζονται και να παραμένουν στην επιφάνεια. Πολύ καλό για την περεταίρω πορεία μας.

200 μέτρα πιο πάνω συναντάμε ένα Niva με το πλήρωμά του να το παλεύει.
- "Καλημέρα. όλα καλά;"
-  "Όλα καλά...."

Συνεχίζουμε. Το χιόνι πότε καλύπτει τον δρόμο και πότε να τον αφήνει ελεύθερο.  Όμως μετά από ένα χιλιόμετρο τα πράγματα αλλάζουν δραματικά και το χιόνι είναι πια μόνιμα στοιβαγμένο στον δρόμο πότε από την μία πλευρά και πότε από την άλλη.  Τόπους - τόπους συναντάμε ανεμοσούρια που τον φράζουν κι αναγκαζόμαστε να τα διασχίζουμε εγκάρσια υπό μεγάλη κλίση με μια προοπτική - υπενθύμιση ότι εάν ντεραπάρεις, πάει η μηχανή! την έχασες για εκατοντάδες μέτρα!  Προσεκτικά και με ασφάλεια προσπερνάμε τα επικίνδυνα σημεία και πλησιάζουμε τη κορυφή όλο και περισσότερο.  Η όραση μας άρχισε να επηρεάζεται από την ακτινοβολία του χιονιού.  Άλλοι βάζουμε γυαλιά ηλίου άλλοι κατεβάζουν το φυμέ τζάμι του κράνους.

Συνεχίζουμε. Τα δέντρα αραιώνουν.  Η κλίση λόγω του χιονιού μεγαλώνει όλο και περισσότερο κι ο δρόμος τελικά χάνεται σε ένα κάτασπρο πέπλο χιονιού.  Σαν να μην έφτανε αυτό, μας επισκέπτεται η ομίχλη που καλύπτει τα πάντα.  Εμείς αποφασισμένοι κι ακάθεκτοι!  Όμως μετά την διασταύρωση προς το καταφύγιο και την κορυφή Φλάμπουρο τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα.  Το σκηνικό συμπληρώνει ένας εξαιρετικά δυνατός άνεμος που σαρώνει τα πάντα.  Πάνω στις μηχανές αρχίζει να κάθεται χιόνι κι όλα παγώνουν.  Συνεχίζουμε … αλλά όχι για πολύ.

Σύντομα  όλα γίνονται μάταια! Το κρύο, ο άνεμος, το χιόνι, ο πάγος, η ομίχλη μας φράζουν τον δρόμο.  Δεν βλέπουμε τίποτα.  Επιστρέφουμε πίσω και παίρνουμε τον δρόμο για το καταφύγιο προκειμένου να ζεσταθούμε, να βάλουμε κάτι στο στόμα μας, να πάρει ο οργανισμός λίγες θερμίδες.  Όμως, όπως πάντα, βρίσκουμε το καταφύγιο κλειστό.  Ευτυχώς, αφήνουν πάντα μια πόρτα ανοιχτή κι έτσι κανείς μπορεί να μπει στον προθάλαμο να πάρει μια ανάσα.

Από τα τζάμια δεν φαίνεται τίποτα.  Το χιόνι έχει κολλήσει πάνω τους άλλωστε, έτσι κι αλλιώς, δεν θα βλέπαμε τίποτα λόγω της ομίχλης.  Τί κρίμα.  Όταν ήρθαμε εδώ Άνοιξη, ήταν φωτεινά και πολύχρωμα.  Η θέα σε μάγευε!  Τώρα τα πάντα είναι τελείως διαφορετικά.  Λευκά.  Ακραία.  Υποταγμένα στον σκληρό χειμώνα και παρόλα αυτά τέλεια!  Όμως τον χειμώνα δεν αποφασίζεις εσύ πού θα πας ή πόσο θα προχωρήσεις.  Αυτό το κάνει για λογαριασμό σου ο χιονιάς.  Κι έτσι  ήρθε η στιγμή της επιστροφής.

Το Niva μπαταρισμένο μέσα στα χιόνια, άσχημα κολλημένο.  Όμως τα τρία γουρουνάκια με τούς εργάτες τους έκαναν την δουλειά.

Συνεχίζουμε τον δρόμο που οδηγεί πίσω στο Χτένι και από εκεί στο καταφύγιο της Άνω-Μηλιάς, τη ζεστασιά, τον πολιτισμό, τον κόσμο.  Ασφαλείς και γεμάτοι ενέργεια, γιορτάζουμε ένα ακόμη επιχείρημα μας, μοναδικές στιγμές, καινούργιες εικόνες, νέες εμπειρίες σε έναν τόπο μαγευτικό που μόνο ο επίμονος λάτρης της φύσης και της περιπέτειας μπορεί να ζήσει  και να αισθανθεί.  Γιατί κακά τα ψέματα.  Η φύση παραδίδεται ολοκληρωτικά σε αυτούς που προσπαθούν με επίμονες προσπάθειες να την δουν από όλες τις πλευρές και σε βάζει μέσα στην παραμυθένια αγκαλιά της  για πάντα.