Κερκίνη - Μπέλλες

 Ιανουάριος 2008
Ξεκινάμε διασχίζοντας τον ορεινό όγκο των Κρουσίων.  Κάνουμε μια στάση στην γραφική γέφυρα έξω από το Μελάνθιο.  Το κρύο κρατά καλά και τα νερά είναι παγωμένα.  Συνεχίζουμε για Κερκίνη και συναντάμε την παρέα μας από ντόπιους ψαράδες της λίμνης.

 

 

Βγάζουν ψάρια φρέσκα - ζωντανά με τα δίχτυα τους και τα ρίχνουν κατευθείαν στην σχάρα.  Όλοι μαζί, στήνουμε ένα τρικούβερτο τσιμπούσι.  Καλοσυνάτοι, γλυκύτατοι, απλοί άνθρωποι, με την ελληνική φιλοξενία στο αίμα τους, αγγίζουν τις ευαίσθητες χορδές του φίλου Παντελή που τόσα χρόνια στην Ελληνική παροικία της Νοτίου Αφρικής, του έχει έλειψε η Ελλάδα!

Μ΄ αυτή την πρώτη ζεστή εικόνα φυλακισμένη στη καρδιά, ξεκινάμε για τον κύκλο της λίμνης.  Ανεβαίνουμε από Μουριές προς τη θέση Τριεθνές.  Όσο ανεβαίνουμε το χιόνι κάνει αισθητή την παρουσία του, ενώ από κάποια σημεία της διαδρομής, φαίνεται καθαρά η αγαπημένη λίμνη Δοϊράνη.

 

Συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε.  Συναντάμε ένα παραμυθένιο καλύβι που μας στέλνει σε κόσμους ονειρικούς … να το έχεις για χειμερινές αποδράσεις, να κόβεις ξύλα, να τροφοδοτείς το τζάκι, να ψήνεις κάστανα στη χόβολη, να πίνεις τσίπουρα με καλή παρέα μέσα στα χιόνια, τί κρίμα που είναι εγκαταλειμμένο!

Σαν μικρά παιδιά μας τρώει η περιέργεια κι ο ενθουσιασμός να δούμε τι μας επιφυλάσσει το βουνό.  Τιί άλλο θα δούμε;  Θα βγούμε εκεί που θέλουμε εκτός συνόρων;  Φτάνουμε στο τριεθνές.

 

 

Το χιόνι πολύ.  Έχει καλύψει τα πάντα.  Παρά τις πληροφορίες για έναν δρόμο που μπαίνει μέσα στην Βουλγαρία και σε ξαναβγάζει σε εμάς, δεν μπορέσαμε να το βρούμε, παρά τις επίμονες προσπάθειες μας.  Αντ’ αυτού βρήκαμε ένα μονοπάτι αλλά τα γουρούνια μας δεν κατάφεραν να το ανέβουν.  Κρίμα!

Πήραμε τον κατήφορο για επιστροφή.  Το δασικό δίκτυο στη περιοχή έχει τόσες πολλές διακλαδώσεις που είναι αδύνατον να  μαντέψεις που οδηγούν αφού, δυστυχώς, (ή ευτυχώς), δεν υπάρχουν χάρτες.  Η αλήθεια είναι ότι δοκιμάσαμε αρκετές φορές τη τύχη μας, αλλά μάταια.  Οι περισσότεροι είναι αδιέξοδοι δρόμοι που χρησιμοποιούν οι υλοτόμοι.  Παίρνουμε το μονοπάτι για τους καταρράκτες της περιοχής αλλά πραγματικά πολυάριθμοι πεσμένοι κορμοί δέντρων έκαναν αδύνατη την συνέχιση της διαδρομής κι αυτή την φορά δεν είχαμε τσεκούρι μαζί μας!  Προσπαθούμε να τους παρακάμψουμε από τα πλάγια αλλά είναι αδύνατον.  Ακόμη μια φορά κρίμα!

Επιστρέφουμε στα Άνω Πορόια. Το ορμητήριό μας.  Κλείνουμε δωμάτια και γραμμή για το αγαπημένο μας ταβερνάκι την "Παλιά καλύβα" όπου βρήκαμε τον φίλο μας τον Χρήστο, για να φάμε τι άλλο Βουβαλίσιους μεζέδες.  Τα καταπληκτικά και μοναδικά στην Ελλάδα βουβαλίσια λουκάνικα, καβουρμά αλλά και νοστιμότατα μπριζολάκια.  Η ώρα περνάει και δεν μας κάνει καρδιά να φύγουμε.  Όλα τέλεια.  Το φαγητό μοναδικό, το κρασί, η παρέα κι η μουσική σε κρατούσαν εκεί.

Την επόμενη μέρα η ιδιοκτήτρια του πανδοχείου μας κέρασε καφεδάκι.  Άνθρωποι απλοί, καλοσυνάτοι, μακριά από την απάνθρωπη πόλη έχουν ακόμη τη διάθεση και την ευγένεια να ανταλλάξουν μια καλημέρα και μια καλή κουβέντα.

 

 

Το ραντεβού με την υπόλοιπη παρέα είναι στον Λιθότοπο, όμως εμείς είμαστε πρωινοί τύποι, κι έτσι χρόνος μας επιτρέπει μια μικρή βόλτα μέχρι το Μάβι Γκιόλ για να απολαύσουμε τη μοναδική ομορφιά του κομματιού.  Φτάνουμε στην γερμανική βρύση, κάνουμε ένα μικρό γύρω στη περιοχή και επιστρέφουμε για να συναντήσουμε την υπόλοιπη παρέα που μόλις έφτασε.  Το πρόγραμμα περιλαμβάνει επίσκεψη στο παρυδάτιο δάσος, παραστρυμόνια διαδρομή και στη συνέχεια από Μανδράκι, ανάβαση στο όρος Μπέλλες και την θέση 1777.   Κι από εκεί, ... όσο πάνω πάει.

 

 

 

Παίρνουμε τον χωματόδρομο κι έχοντας την λίμνη αριστερά μας, μπαίνουμε στο παρυδάτιο δάσος.  Λάσπη πολύ!  Το αγαπημένο στοιχείο για τα γουρούνια μας!  Φτάνουμε στον Στρυμόνα και μπαίνουμε στα νερά του για να πλυθούν οι μηχανές.  Ξεκινηνάμε για Μανδράκι και παίρνουμε τον δρόμο που οδηγεί μέσα στον όγκο του Μπέλλες.  Στάση στην λίμνη πάνω από το χωριό και στη συνέχεια παίρνουμε τον δρόμο που μας πάει στην θέση 1777.  Περνάμε κάποιες κατολισθήσεις που ακόμη είναι προσπελάσιμες και φτάνουμε στην Ομορφοπλαγιά κι από εκεί ανεβαίνουμε για το 1777.  Όμως το χιόνι για ακόμη μια φορά είναι πολύ και τα γουρούνια βρίσκουν από κάτω.

 

 

 

Η κατάβαση είναι εύκολη και βέβαια ο προορισμός ένας!  Το ταβερνάκι του Χρήστου και στη συνέχεια ασφάλτινα στον Λιθότοπο για καφέ.  Η ώρα περνάει και πρέπει να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής.  Δεν γυρίσαμε από τα Κρούσια ήμασταν ήδη πολύ κουρασμένοι ...

 

Απρίλιος 2009
Με ξέρετε πια δεν μπορώ να αφήνω εκκρεμότητες ... τουλάχιστον όσο αφορά κορυφές!  Έτσι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο Μπέλες και να κλείσουμε τους λογαριασμούς με το 1977.

 

 

Ήρθε ο καιρός να φτάσουμε όσο μπορούμε πιο ψηλά και να περάσουμε στην κορυφή της θέσης 1777.  Άνοιξη.  Επιτέλους!  Δεν θα έχουμε χιόνια.  Όλα είναι πράσινα.  Στο παρυδάτιο δάσος οι κορμοράνοι είναι εκατοντάδες.  Η αποικία τους τεράστια γεμάτη από φωλιές.  Το τοπίο φανταστικό.  Δίπλα ο Στρυμόνας και απέναντι το Μπέλλες.  Τα βουβάλια συνθέτουν ένα θέαμα μοναδικό καθώς βόσκουν και λιάζονται στο καταπράσινο λιβάδι δίπλα στην λίμνη.

Για ακόμη μια φορά ξεκινάμε για Μανδράκι.  Στάση στην λίμνη για φωτό, και αμέσως χωνόμαστε στο βουνό.  Αυτή τη φορά ανεβαίνουμε μέχρι πάνω κάθετα χωρίς να πάρουμε τον δρόμο αριστερά που μας οδηγεί προς 1777.

 

Τα τοπία μαγευτικά.  Τα νερά κι οι μικροί καταρράκτες μας εντυπωσιάζουν τόσο που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο παρά συνεχείς μικρές στάσεις για φωτό.

Όμως ούτε και αυτή τη φορά ήταν γραφτό ...

Στα σημεία που υπήρχαν οι κατολισθήσεις του χειμώνα, όχι μόνο δεν έχουν καθαριστεί τα βράχια, αλλά έχουν πέσει κι άλλα, με αποτέλεσμα η διάβαση να είναι τελείως αδύνατη.  Η πρώτη μας σκέψη είναι να ανοίξουμε εμείς πέρασμα με φτυάρια και ιμάντες, αλλά δεν ξέρουμε τι θα συναντήσουμε πιο κάτω κι έτσι πρυτανεύει η ρημάδα η λογική!  Μιας και τα χρονικά περιθώρια της συγκεκριμένης εξόρμησης είναι μικρά, αναγκαζόμαστε να κατέβουμε πάλι στο Μανδράκι και από εκεί να πάμε οδικώς στα Άνω Πορόια.  Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε, περάσαμε την ομορφοπλαγιά, περάσαμε το παλιό ναρκοπέδιο και φτάσαμε ακριβώς στα σύνορα, σε ένα μικρό οροπέδιο.  Η κορυφή να δεσπόζει από πάνω μας κι η λίμνη να μας χαρίζει το μεγαλείο της ...  Θελήσαμε να περάσουμε τα σύνορα και να φτάσουμε στο φυλάκιο αλλά υπήρχε ένα κομμάτι καλυμένο από παγετό που σίγουρα δεν θα μας άφηνε να το προσπελάσουμε.

Η κατάκτηση της θέσεως 1777 μας γέμισε ικανοποιήση και μεγάλη διάθεση για ακόμη πιο πολλές περιπέτειες εξερευνήσεις ...

 

http://www.youtube.com/watch?v=_ecvvUYAiEY