Καταρράκτες της Ροδόπης (Λειβαδίτης, Αγ. Βαρβάρας, Λεπίδα)

Μιας και είμαστε ακόμα στη Βόρεια Ελλάδα (Νέστος), λέω να συνεχίσουμε με έναν ακόμη προορισμό που βρίσκεται εδώ, πριν αρχίσουν τα μπάνια και τα καλοκαιρινά στέκια.  Θα μετακινηθούμε στο νομό Δράμας και συγκεκριμένα στο Παρανέστι.  Το κατάλυμα μας ήταν ο Ξενώνας "Philoxenia" του Σάββα Γεωργιάδη, ενός εξαιρετικού επαγγελματία και λάτρη του τόπου του.

 

 

Δεν ξέρω για ποιό λόγο ο καταρράκτης που θέλαμε να επισκεφτούμε την πρώτη μέρα είχε δύο ονόματα.  Το ένα είναι του Λειβαδίτη αν τον προσεγγίσεις από το Νομό Ξάνθης και το άλλο του Τραχωνίου αν τον προσεγγίσεις από το Νομό Δράμας.  Πιάσε τ΄ αυγό και κούρευτο.  Δεν ξέρω τι λέει ο ίδιος ο καταρράκτης, αν και νομίζω ότι δεν τον ρώτησε κανένας.

Εμείς για να μην προσβάλουμε τους Δραμινούς δεν τους είπαμε τίποτα και πήγαμε από κι που τον λένε Λειβαδίτη.  Μετά τους το ξεφουρνίσαμε αλλά ήταν πια αργά για να μας μεταπείσουν.  Ωστόσο στη συνέχεια της περιγραφής μας θα σας πούμε και την άλλη διαδρομή για λόγους "ισονομίας" και "ισοπολιτείας".  Κοίτα τι μπορείς να πάθεις από έναν καταρράκτη.

Λοιπόν αναχώρηση από το ολάνθιστο Παρανέστι για Σταυρούπολη και πριν το χωριό Δαφνώνα κάνουμε αριστερά για Άνω Καρυόφυτο και Λειβαδίτη.  Μέσα στο χωριό υπάρχουν πινακίδες (ΒΑ κατεύθυνση) που οδηγούν στο διαμορφωμένο χώρο του Δασαρχείου όπου μπορεί κανείς να αφήσει το αυτοκίνητο και να πάρει το μονοπάτι.  Εδώ ακόμα λόγω υψομέτρου (περίπου 1300 μ.) τα φυλλώματα από τις οξιές δεν έχουν πρασινίσει.  Τι πειράζει όμως; Κόκκινο, καφέ, πορτοκαλί, κίτρινο, όλα τα "ζεστά" χρώματα θα σας συντροφεύουν στον πηγαιμό για τον καταρράκτη.  Το μονοπάτι καλοχαραγμένο, με μικρή υψομετρική διαφορά (περίπου 130 μ.) κατηφορικό στο πήγαινε.

Σε μια στροφή αντικρύσαμε αριστερά μας έναν, δύο, τρεις, τέσσερις καταρράκτες στην απέναντι πλαγιά και στην αρχή μπερδευτήκαμε ότι είμαστε σε λάθος κατεύθυνση.

Η συνέχεια του μονοπατιού μας έβγαλε από το δίλημμα και σε μία ώρα από το ξεκίνημα ήμασταν στο σημείο συνάντησης με το Λειβαδίτη.  Ο χώρος περιποιημένος με πάγκους, τραπέζια, κιόσκι, κουπαστές και φυσικές πισίνες για μπάνιο.  Το νερό πέφτει από 40 μ. ύψος με απίστευτο θόρυβο, αφρίζοντας και παίρνοντας το δρόμο του για το Αρκουδόρεμα.  Στην απέναντι ρεματιά καταλήγει ο δασικός δρόμος που έρχεται από την πλευρά του Τραχωνίου.  Η απόσταση μέχρι τον Λειβαδίτη με τα πόδια είναι πολύ πιο κοντινή, αλλά θα χάσετε τη μαγεία του μονοπατιού που επιλέξαμε εμείς.

 

 

 

 

 

 

 

 

Η επιστροφή είναι λίγο περισσότερο από μια ώρα μέχρι το αυτοκίνητο και συνολικά μέχρι το Παρανέστι ο χιλιομετρητής έγραψε 75 χλμ. περίπου.  Το βράδυ για φαγητό στην Αγάπη και το Νίκο.  Απίστευτοι ψήστες και φιλόξενοι άνθρωποι.  Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε για τον καταρράκτη της Αγ. Βαρβάρας και του Λεπίδα.  Η κατεύθυνση ΒΑ, δίπλα από το Αρκουδόρεμα.

Τι να πρωτοθαυμάσεις.  Τη βλάστηση, τα γεφύρια, τα γλυπτά στο πέρασμα του νερού.  Σε 17 χλμ. συναντήσαμε την πινακίδα δεξιά που σε οδηγεί στο διαμορφωμένο χώρο του Δασαρχείου.  Δεν θα περπατήσετε πάνω από πέντε λεπτά για να αντικρίσετε τον μικρό (15 μ.) αυτό καταρράκτη της Αγ Βαρβάρας και τη λιμνούλα του.

 

 

 

 

 

 

 

Επιστροφή στο αυτοκίνητο και πολύ κοντά σας είναι η αρχή του δασικού δρόμου, που οδηγεί στον καταρράκτη του Τραχωνίου.  Στην περιοχή αξίζει να δει κανείς και ένα Βυζαντινό μονότοξο γεφύρι περνώντας και το ποταμάκι που το συνδέει με το 4Χ4.

Η συνέχεια είναι προς το Δάσος Λεπίδα και το Μεγάλο Λιβάδι.  Εδώ αρχίζουν τα μποφόρ του δασικού δρόμου και η άγρια ομορφιά της ανατολικής Ροδόπης.  Πριν το εργοτάξιο του Λεπίδα θα δείτε αριστερά σας πινακίδα προς τον ομώνυμο καταρράκτη.  Αφήστε το αυτοκίνητο και πάρτε πάλι το μονοπάτι.  Σε λιγότερο από δέκα - δεκαπέντε λεπτά σε μια δεξιά καμπή του μονοπατιού θα τον αντικρύσετε.  Το τοπίο διαφορετικό, πιο απόκρημνο.  Η βουή του νερού περισσότερο έντονη αν και με μικρότερο ύψος (35 μ.) από το Λειβαδίτη - Τραχωνίου.

 

 

 

 

 

Ξανά στο αυτοκίνητο και συνέχεια για το δάσος του Λεπίδα και το Μεγάλο Λιβάδι.  Αφήσαμε την διασταύρωση για το εργοτάξιο στα αριστερά μας και συνεχίσαμε.  Τα 1300 μ. μας χάριζαν όλο το ανάγλυφο της περιοχής, τα πατήματα του μεγάλου θηλαστικού της Ροδόπης τα βλέπαμε πλάι στο δρόμο, αλλά μια μεγάλη κατολίσθηση μας εμπόδισε τη συνέχεια για τον προορισμό μας.

Ο χιλιομετρητής είχε γράψει 35 χλμ. από το Παρανέστι.  Μπορούσαμε να κάνουμε τον κύκλο και να πάμε από βορειότερο πέρασμα αλλά δε ρισκάραμε το πέρασμα της ώρας.  Επιστροφή από τα ίδια με μια μικρή παράκαμψη προς το χωριό Άνω Θόλος όπου μπορεί να θαυμάσει κανείς την αρχιτεκτονική των σπιτιών και τις μεγαλύτερες σβουνιές από αγελάδες, οι οποίες κυκλοφορούν παντού.

 

 

 

 

Αν μπορέσετε και κατεβείτε από το αυτοκίνητο να μου πείτε και μένα τον τρόπο.  Περάστε και από το εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο της "Πορσέλ".  Πάρτε για souvenir και ένα κομμάτι πέτρωμα που είναι διάσπαρτα μέσα σε κιβώτια.  Υλικό για διάφορα σκεύη αλλά όπως διαβάσαμε (Ουρανίτης) και για άλλες "δουλειές".  Απογευματάκι μπήκαμε στο Παρανέστι.

Την επόμενη μέρα το πρόγραμμα είχε επίσκεψη στο Παρθένο Δάσος, που μόνο παρθένο δεν είναι.  Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.  Επικοινωνία με το Δασαρχείο Παρανεστίου για την πρόθεση της επίσκεψης μας, σχετικές ερωτήσεις και απαντήσεις, φουλάρισμα του rezervoir και με κατεύθυνση το Βορά ξεκινήσαμε.  Αφήσαμε δεξιά μας τη διασταύρωση της χθεσινής εξόρμησης και συνεχίσαμε για την τεχνητή λίμνη της Πλατανόβρυσης.  Μην σας κουράζω με τεχνικές λεπτομέρειες και άλλα τέτοια αφού ο προορισμός είναι άλλος.  Ο δρόμος κινείται πλάι στο Διαβολόρεμα μέχρι τα Θερμιά.

 

 

 

Εδώ σταμάτησε η άσφαλτος και κάθε στοιχείο πολιτισμού και σεβασμού σε αυτό που λέμε αισθητική.  Μια παραγκούπολη σαν και αυτές που βλέπουμε σε τεταρτοκοσμικές χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής.  Οποιος γούσταρε έστησε και μια παράγκα για να κάνει τα λουτρά του.  Δεν είναι τυχαίο ότι δεν θα βρείτε σε κανένα επίσημο site (Δήμου η Νομαρχίας), έστω και μια φωτογραφία από αυτό το αίσχος.   Κλείστε τα μάτια και περάστε. Στα 1000 μ. (υψόμετρο) περίπου και 5 χλμ. βορειότερα θα συναντήσετε τη διασταύρωση Ζ και θα κάνετε δεξιά.  Η διαδρομή μέχρι το φυλάκιο του Παρθένου Δάσους (άλλα 12 χωμάτινα χλμ.) είναι εκπληκτική.  Η παλιά ονομασία ήταν Ζαγκραντένια άλλα λόγω Σλαβικής υποθέτω ρίζας ξαναβαπτίσθηκε σε Δάσος Φρακτού.  Εγώ προτιμώ το Ζαγκραντένια μου βγαίνει πιο ποιητικό, αλλά τέλος πάντων.

Ξεπεζεύουμε και φτάνουμε στην πόρτα του φυλακίου.  Κλειστή.   Κτυπάμε, τίποτα. Ξανακτυπάμε, πάλι τίποτα.  Κολλάμε τη μούρη μας στο τζαμιλίκι, καμία κίνηση.  Παρατηρούμε την καμινάδα της ξυλόσομπας, καπνός πουθενά.  Μας ζώσανε τα φίδια.  Σιγά μην είναι εδώ φύλακας.  Τηλέφωνο στο Δασαρχείο Παρανεστίου.  Πρέπει να έκανα κανένα χιλιόμετρο να βρω σημείο με σήμα.  "Είμαστε αυτοί που θέλαμε να πάμε στο Παρθένο Δάσος",  "Φύλακας δεν υπάρχει εδώ".  "Για κτυπήστε μήπως κοιμάται".  "Κοντεύουμε να ρίξουμε την πόρτα από τα κτυπήματα, δεν υπάρχει κανένας".  "Καλά θα μιλήσω με Δράμα και ξαναπάρτε με".  Ξανά βόλτες να βρω σήμα.  "Εμείς πάλι, τι γίνεται".  "Ο φύλακας μόλις έφυγε, τι καθόσαστε εκεί πέρα έχει και αρκούδες σηκωθείτε και φύγετε".  Τι να πεις τώρα και τι να κάνεις.  Να αρχίσεις τα μπινελίκια;  Να σηκωθείς να φύγεις η να περπατήσεις εντελώς ελεύθερος στο "Παρθένο" Δάσος;  Ποιό Παρθένο ρε και παραμύθια που είναι ξέφραγο αμπέλι και μπορεί να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει.  Αργότερα μάθαμε από καταγγελία που κάναμε στο Δασαρχείο Δράμας ότι δεν υπάρχει καθόλου φύλακας μέχρι το τέλος της Άνοιξης λόγω έλλειψης χρημάτων.  Απλά μας είχε πει ψέματα ο υπεύθυνος του Παρανεστίου.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής σαν καλοί πολίτες και δεν παραβιάσαμε την παρθενιά του "Παρθένου" Δάσους.  Στη διασταύρωση Ζ πήγαμε δεξιά με προορισμό το Στραβόρεμα.  Στις πρώτες χιονούρες βρήκαμε ένα τροχόσπιτο ξυλοκόπων και μας απέτρεψαν για τη συνέχεια λόγω μεγάλου όγκου χιονιού.  "Θα τραβιόμαστε και εμείς μαζί σας γιατί θα μας στείλουν να σας ξεκολλήσουμε με το φορτωτή".  Ρίξαμε και την ερώτηση για τη φύλαξη του "Παρθένου" Δάσους και βάλανε τα γέλια.  Ξανά πίσω για τη Ζ μέσα σε καταρρακτώδη βροχή.

Μαζί με όλα λοιπόν πλακώσανε και οι σαλαμάνδρες.  Δεν έχω δει τόσες μαζεμένες λες και πέφτανε παρέα με τη βροχή.  Τώρα για να είμαι και ειλικρινής πρέπει να τσαλαπάτησα αρκετές παρ΄ όλα τα ζικ ζακ.  Κάναμε και στάση μπας και κόψει η βροχή και σταματήσει η γενοκτονία.  Κάτι έγινε και συνεχίσαμε.

Φτάνοντας στα Θερμιά ξαναπατήσαμε την άσφαλτο, μπήκαμε στο Παρανέστι έχοντας διανύσει 120 χλμ.  Αφού απολαύσαμε το δειλινό από τον Ξενώνα του Σάββα πνίξαμε τον καημό μας σε ένα μπουκάλι Μανωλεσάκη στην ταβέρνα του Νίκου και της Αγάπης.

Την επόμενη μέρα φεύγοντας "πήραμε" μαζί μας την ωραιότερη τσιτόνια που έχουμε δει.

 

Να είστε καλά Γιώργος και Αδαμαντία.

 

 

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες από τα Θερμιά είναι αλιευμένες από το διαδίκτυο.  Ο επόμενος προορισμός θα είναι καλοκαιρινός.