«Τα δελφινάκια του Αμβρακικού»

Οι αντανακλάσεις, οι γραμμές του ορίζοντα, η μελαγχολία των νερών, τα πουλιά, οι άνθρωποι, η αγκαλιά της άρμης με το γλυκό και ρέον.  Όλα αυτά και  ακόμη περισσότερα μας έφεραν εδώ στο αντάμωμα του Άραχθου και του Λούρου με τον Αμβρακικό.   Το χειμώνα του 1998 μόνο την Κορωνησία είχαμε σεργιανήσει.

Ψάξαμε για camping από την πλευρά του Ιόνιου.  Έφτανε μέχρι και 28 euro με την παροχή 220V AC.  Οι Ιταλοί φαίνεται ότι διαμορφώνουν τις τιμές.  Ευτυχώς βρέθηκε ένα ζευγάρι φίλων που διατηρούν σπίτι στο Μενίδι, όχι το δικό μας αλλά στο άλλο στην Αιτωλοακαρνανία και μας φιλοξένησαν.  Η γεωγραφική μας θέση ήταν σχεδόν δίπλα στον Άραχθο.  Ο Λούρος μας έπεφτε λίγο μακριά.  Δεν μπορούμε όμως να τα έχουμε και όλα.

Ξεκινήσαμε για το φάρο της Κόπραινας και τα κτήρια από το παλιό τελωνείο που λειτουργούσε μέχρι την περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.  Πήραμε το δρόμο για Άρτα και στα 5 Km περίπου κάναμε αριστερά σε άσφαλτο καινούριο.  Δυστυχώς το TOPONAV δεν έχει καταγεγραμμένο αυτό το δρόμο.  Όμως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.  Μέχρι να συναντήσεις  τον κεντρικό που πάει για Κόπραινα αριστερά και έρχεται από Άγιο Νικόλαο κινείσαι στη δεξιά όχθη ενός ρέματος ανάμεσα σε οπωροφόρα.  Σύνολο διαδρομής από Μενίδι πάνω κάτω 12Km.

Από το παλιό τελωνείο μέχρι το φάρο υπάρχει χωματόδρομος που θέλει προσοχή γιατί μπορεί να βρεθείς κολλημένος στα βαλτοτόπια μέχρι τα μπούνια.  Σε φτάνει μέχρι εκεί όμως αν έχεις 4Χ4.  Αλλιώς με τα πόδια.  Το τοπίο πια είναι τελείως διαφορετικό από το ξεκίνημα.  Αρμύρες, καλάμια, θάμνοι που δεν ξέρω πως τους λένε, λουρίδες νερού που το βάθος δεν ξεπερνά μερικά εκατοστά και στα σπλάχνα τους έχουν αμέτρητους οργανισμούς.  Όσο μεγαλώνουν πλησιάζουν προς τον κύριο όγκο του νερού που είναι ο Αμβρακικός και σχηματίζονται πια σε ότι ευλογημένο παράγει αυτή η γωνιά της Ελλάδας.

Ο φάρος στέκει σ΄ αυτή τη θέση από το 1893.  Το βράδυ λειτουργεί κανονικά.  Κάθε 7” δίνει δύο λάμψεις.  Τα φωτοβολταικά πήραν τη θέση από το πετρέλαιο και τους φαροφύλακες.   Δίπλα του το κατάλυμα τους.  Το 2000 έγινε μουσειακός  χώρος.  Σήμερα το “τρώει” η κρίση κλειδωμένο και παραδομένο στο χρόνο.  Η θέα από το ταρατσάκι του οικήματος είναι μοναδική.  Ας αφήσουμε όμως το φωτογραφικό φακό να κάνει τη δουλειά του.