Οι τετράμορφοι και το τέρας - 4η μέρα
Ευρετήριο Άρθρου
3.5 - 4η μέρα
Που είχαμε μείνει; Στο πλοίο ε; Για να είμαι δίκαιος δεν ήταν και πολύ άσχημα. Βρήκαμε ένα καλό σημείο στο σαλόνι, σημαντικό όπως φαντάζεστε για μεγάλα ταξίδια χωρίς καμπίνα (επιλογή μας). Απλώσαμε τα πράματά μας, βγάλαμε τα παπούτσια μας και βολευτήκαμε. Εγώ μάλιστα ξάπλωσα κιόλας και τσούπ! πετάχτηκε ο σερβιτόρος: «Κύριε, σας παρακαλώ μην ξαπλώνετε, δεν είναι πρέπον για τον υπόλοιπο κόσμο». Σκέφτηκα να σηκωθώ να ρωτήσω τον υπόλοιπο κόσμο αλλά λέω ας είναι, έτσι κι αλλιώς σιγά που ο υπόλοιπος κόσμος δε θα ξαπλώσει αργότερα. Και αν θέλει τότε ας κάνει ζήτημα αφού έτσι κι αλλιώς θα είναι μόνος ο “υπόλοιπος” σερβιτόρος...
Τέλος πάντων, μπορούσα να αντέξω μερικές ώρες και δε μου έλειψε ο ύπνος. Με τα πολλά, είχαμε αφήσει το λιμάνι και ήμασταν στα ανοιχτά. Επόμενη στάση, Ηγουμενίτσα.
Ο χρόνος σε τέτοια ταξίδια περνά πολύ αργά, ή μάλλον ανεπαίσθητα γιατί τα πάντα φαντάζουν ακινητοποιημένα και δεν υπάρχει σημείο αναφοράς. Εγώ λοιπόν βρήκα το σημείο αναφοράς: ο τύπος στο διπλανό τραπέζι. Γύρω στα 30, με καπελάκι jockey, καθημερινά ρούχα, κοντά μαλλιά, μόνος, καθιστός σε μια πολυθρόνα και ένα άδειο τραπέζι μπροστά του. Ορκίζομαι ότι όλες τις 16 ώρες του ταξιδιού δεν έκανε τίποτα. Εντάξει φαντάζομαι κοιμήθηκε (πιθανώς εκεί που καθόταν) αλλά ήμασταν δίπλα του για πολλές ώρες και δε διάβασε τίποτα, δε μίλησε στο κινητό, δεν έφαγε, δεν ήπιε, δε σηκώθηκε, δε μίλησε, δεν άλλαξε έκφραση. Μονάχα σταδιακά κατέβαινε όλο και χαμηλότερα στην πολυθρόνα όσο πέρναγε η ώρα, σαν τους δείκτες του ρολογιού που κινούνται ανεπαίσθητα. Έφτασε στο σημείο που η φυσιολογία του σώματος δεν επέτρεπε πιο κάτω και σταμάτησε.
Ενώ λοιπόν ο τύπος-ρολόι κατέβαινε, εμείς μιλούσαμε, διαβάζαμε, παίζαμε χαρτιά, τρώγαμε (συνεχώς) και πίναμε. Κάποια στιγμή έκανα και κάτι που δε φανταζόμουν να κάνω ποτέ: έφαγα με τη Cecilia στο εστιατόριο του πλοίου. Καθόλου άσχημα. Ούτε ακριβά, ούτε κακό φαί (τίποτα ιδιαίτερο αλλά αξιοπρεπές), ούτε συναίσθημα ότι με εκμεταλλεύονται. Χμμ, ίσως χρειάζεται να συλλογιστώ περισσότερο το θέμα του φαγητού στο πλοίο. Ν α ανοίξω τους ορίζοντές μου.
Η θέα στον ορίζοντα παρεπιπτόντως ήταν πανέμορφη. Βλέπαμε την ανατολική πλευρά της Αδριατικής. Λίγο από Κροατία, λίγο από Μαυροβούνιο και μπόλικη Αλβανία. Βουνά. Μου είχαν λείψει. Όπως λέει και στον Αστερίξ (με τους Βέλγους) σε μας εκεί πάνω τα βουνά είναι υπόγεια για να μην κουραζόμαστε. Ίσως μένω στο μοναδικό μέρος της γης όπου το υψόμετρο έχει αρνητικούς δείκτες, με καταλαβαίνετε ε;
Μου τελειώνουν τα ενδιαφέροντα πράματα από το ταξίδι στο πλοίο και ίσως είναι η ώρα να κλείσει η βραδιά. Παίξαμε μπλόφα μέχρι να νυχτώσει (τους έσκισα παρεπιπτόντως) και πήγαμε για ύπνο, εγώ ο Μανώλης και η Cecilia σε ένα διάδρομο (πιο ήσυχα) και ο Αντώνης μόνος στο σαλόνι. Παραδόξως κοιμήθηκα αξιοπρεπώς, και νομίζω και οι άλλοι το ίδιο, μέχρι που ξημέρωσε και κοντεύαμε να φτάσουμε.
Ενώ αράζαμε στο λιμάνι, συνειδητοποίησα ότι από το Άμστερνταμ μέχρι την Ελλάδα δε χρειαστήκαμε κανένα επίσημο έγγραφο. Ε.Ε. ε; Δε σας εξήγησα ότι ενώ αρχικά σκεφτόμασταν να πάμε μέσω Βαλκανίων δεν είχα διαβατήριο (είχε λήξει τον Αύγουστο) και μας ανάγκασα να έρθουμε μέσω πιο συμβατικών χωρών. Το σχέδιό μου ήταν να πάρω το διαβατήριο στην Αθήνα και να επιστρέψουμε μέσω βαλκάνιων στο γυρισμό. Τα κατάφερα όμως; Θα σας κρατήσω σε αγωνία για να διαβάσετε όλο το ημερολόγιο του road trip μας.
Φτάσαμε στην Ηγουμενίτσα χωρίς ελέγχους λοιπόν και εκεί θα χωρίζαμε με τα παλληκάρια. Εγώ με το ήμισυ προς Αθήνα, εκείνοι Θεσσαλονίκη. Πήραμε εισιτήρια για το ΚΤΕΛ, τα παιδιά αποχώρησαν και εμείς γυρίσαμε την πόλη. Ελπίζω να μην φαίνομαι υπερβολικός αλλά το πρώτο πράμα που συνειδητοποίησα: έφτασα Ελλάδα και που είναι τα πεζοδρόμια ρε παιδιά; Σε διάφορα σημεία στην παραλιακή από το λιμάνι προς την πόλη κάναμε ελιγμούς μεταξύ των παρκαρισμένων. Η Cecilia γούσταρε όμως γιατί έχει κουραστεί από την υπερβολική ‘οργανωσιά’ της δύσης και θέλει λίγο χάος. Έχουμε βασικές διαφορές στην οπτική μας σίγουρα.
Η πόλη μακριά από το λιμάνι δεν ήταν πολύ άσχημη πάντως και ευχαριστηθήκαμε τη βόλτα μας. Το συμβάν της Ηγουμενίτσας: πήγαμε σε ένα κατάστημα Cosmote να πάρω μια sim για το κινητό και έπρεπε να δηλωθεί με διεύθυνση, όνομα κτλ. Λέω του κυρίου ότι μένω στην Ολλανδία, προβληματίζεται και μου λέει «δεν πειράζει, θα βάλω μια δική μου, εικονική εδώ της πόλης». Όντως, φτάσαμε Ελλάδα σκέφτηκα. Και για να μην παρεξηγηθώ, θετικά το λέω στο συγκεκριμένο. Εύκολη, πρακτική, ανθρώπινη λύση σε ένα απλό πρόβλημα. Στην Ολλανδία θα έπρεπε να έχω κανένα πιστοποιητικό γέννησης μεταφρασμένο στο βρετανικό προξενείο (ή κάτι τέτοιο). Ευχαρίστησα τον κύριο και πήρα τηλέφωνο τους γονείς. Καιρός ήταν, ε;
Φάγαμε κάτι, ήπιαμε καφέ, κοιτάζοντας τον ήλιο να ρίχνει τις ακτίνες του στο νερό και χαλαρώσαμε. Ξεκουραστήκαμε όσο χρειαζόταν και φύγαμε για τα ΚΤΕΛ. Κάπου εδώ ξεκινάει η πιο ενδιαφέρουσα οδική εμπειρία μου... Στο ΚΤΕΛ άκουσα δυο κυρίες να λένε «α, ο ‘σφαίρας’ είναι στο τιμόνι σήμερα, θα φτάσουμε σε μια ώρα στην Αθήνα», ‘ή καθόλου’ σκέφτηκα. Όσοι ξέρετε τη διαδρομή, καταλαβαίνετε το ζήτημά μου. Όσοι δεν έχετε ιδέα, ακούστε.
Ορεινοί δρόμοι, δύο (αντίθετες) λωρίδες και τα αμάξια να κινούνται με ταχύτητες εθνικής. Το λεωφορείο μας δεν εξαιρούνταν και τα χιλιόμετρα ανά ώρα πάνω από εκατό. Μετά από λίγα λεπτά, κοιταζόμαστε με τη Cecilia και φοράμε ζώνη. Ξέρω, παράξενο, ήμασταν οι μόνοι με ζώνη στο όχημα αλλά έχουμε αναπτύξει άλλες συνήθειες στο βορρά...
Κάναμε ένα διάλειμμα για ξεμούδιασμα και πάλι μέσα προς Πάτρα. Πέρασα και τη γέφυρα (Ρίο-Αντίρριο) για πρώτη φορά και κάπως αισθάνθηκα. Τσεκούρι το κόστος. Νομίζω 13 ευρώ ανά αυτοκίνητο, 26 πήγαινε-έλα, τραγικό. Μάλλον για αυτό είχε το ΚΤΕΛ 45 ευρώ το άτομο.
Πως είναι δυνατό να γίνει χειρότερο. Εμ, από Πάτρα προς Αθήνα είναι. Τεράστιες πινακίδες να λένε ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ, ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ, ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΤΕ, έτσι νομίζω, δεν είμαι σίγουρος γιατί προσπερνάγαμε ένα φορτηγό και δεν είδα καλά... Το ΚΤΕΛ. Προσπερνούσε φορτηγό. Σε δρόμο με δύο αντίθετες λωρίδες. Και από την αντίθετη να έρχονται αμάξια με 140 χλμ. Εν ολίγοις δε θα το ξανακάνω. Αεροπλάνο από Πρέβεζα για Αθήνα. Και χρεώνουν και διόδια οι εγκληματίες.
Τέλος πάντων, φτάσαμε, ναι φτάσαμε στο σταθμό Κηφισού. Μπήκαμε στην ουρά για ταξί, μας τσίμπησε μια κυρία με το ταξί - φόρμουλα και σε 10 λεπτά ήμασταν σπίτι. Ναι, δε γινόταν, έπρεπε να υπάρχει ιδιαιτερότητα σε όλη τη διαδρομή και ο τελευταίος γύρος δεν εξαιρούνταν. Ταμπλό σαν κόκπιτ, η κυρία ένα με τον Schumacher, να πιάνει τα 120 μέσα στην πόλη. Βάλαμε ζώνη και κει (πίσω κάθισμα) αλλά το ευχαριστηθήκαμε περισσότερο. Τουλάχιστο ήταν μια μικρή δόση αδρεναλίνης και όχι υπερφόρτωση κινδύνου. Σπίτι λοιπόν και Χριστούγεννα με την οικογένεια.
Ο Μανώλης και ο Αντώνης είχαν τις δικές τους περιπέτειες προς Θεσσαλονίκη λόγω χιονιού. Είχε ακινητοποιηθεί η Εγνατία εκείνες τις ώρες και κολλήσανε για δυο ώρες αλλά τα κατάφεραν. Δείτε τις φωτό, είναι ενδεικτικές.
