Οι τετράμορφοι και το τέρας - Επιστροφή 3η μέρα
Ευρετήριο Άρθρου
3η μέρα - Μπρατισλάβα
Άλλο ένα πρωινό ξύπνημα και η αίσθηση ότι το Βελιγράδι θα μείνει στην καρδιά μας ήταν διάχυτη σε όλους μας. Κατεβήκαμε με το μονίμως ετοιμόρροπο ασανσέρ για πρωινό και αυτή τη φορά είπα να φάω σέρβικες (σκληροπυρηνικές για πρωινό) λιχουδιές: λουκάνικα, τυριά, ζαμπόν, μπέικον και αυγά. Σχεδιάζαμε να πεταχτούμε σε ένα αρτοποιείο για μπουρέκ που μας πρότειναν οι Σέρβοι φίλοι αλλά δεν προλάβαμε. Νομίζω ότι λέγεται Moja Pekara στην κεντρική οδό Nemnjina που ξεκινά από την πλατεία Slavija. Ελπίζω να το ευχαριστηθείτε αν πάτε.
Το τέρας ήταν εκεί που το αφήσαμε, ένα γκαράζ από ταινία τρόμου αλλά με ένα φιλικότατο υπάλληλο. Πληρώσαμε το κόστος (δε θυμάμαι αλλά χωρίς υπερβολές και γενικά είναι κρίσιμο να υπάρχει parking διαθέσιμο όπως γνωρίζετε) και πάλι στο δρόμο. Επόμενος προορισμός η Μπρατισλάβα.
Αφήσαμε πίσω μας το συννεφιασμένο Βελιγράδι και μπήκαμε πάλι στην εθνική, αυτή τη φορά προς Ουγγαρία. Να σημειώσω ότι από οδική συμπεριφορά δε θυμάμαι και πολλά στη Σερβία, άρα μάλλον δεν οδηγούν σαν τους Έλληνες ή τους Ιταλούς. Επίσης, δεν πρέπει να είχε και πολλή κίνηση αλλά θυμάμαι ένα συμβάν. Πιθανώς να συνέβη αργότερα στο ταξίδι αλλά δε βλάπτει να το περιγράψω εδώ, ε; Εκεί που οδηγούσε ο Μανώλης, πλησιάζαμε ένα φορτηγάκι με ολλανδικές πινακίδες σαν και μας, μπήκαμε στην αριστερή λωρίδα, το προσπεράσαμε αλλά μετά από λίγο τσουπ! μας προσπέρασε. «Τι μαλάκας ο Ολλανδός…» λέει ο Μανώλης και πάνω που πάει να ξαναπροσπεράσει, το φορτηγάκι κάνει αριστερά και μπαίνει μπροστά μας!
Χμμ, σκέφτομαι, δε θα μας βγει σε καλό. Τσατίζεται ο οδηγός μας, και πάει να χωθεί δεξιά, δεξιά και το φορτηγάκι. Αρχίζουν να ακούγονται οι πρώτες διαμαρτυρίες από μας, σιγά σιγά καλμάρει ο Μανώλης, «τι κάνω και ‘γω ο μαλάκας…» παραδέχεται και αφήνουμε το μπροστινό μαλάκα να πάει στο δρόμο του. Μετά από λίγο τον προσπεράσαμε για τα καλά και είδαμε ότι δεν ήταν γηγενής Ολλανδός αλλά μετανάστης σαν και μας. Σκάσαμε στα γέλια, συνειδητοποιώντας ότι οι επιβάτες και των δύο αμαξιών νόμιζαν ότι έχουν να κάνουν με μαλάκα «γερμανό-ψυχο» Ολλανδό αλλά τελικά ήμασταν όλοι βαλκανο-μεσογειο-ανατολίτες (με εξαίρεση τη Cecilia βέβαια). Una faccia una razza και στη μαλακία…
Πλησιάζοντας στα σύνορα με την Ουγγαρία βρήκαμε μεγάλη ουρά λόγω ελέγχων (ΕΕ και Σένγκεν στον ορίζοντα, η γη της Επαγγελίας ήταν κοντά). Στο λεπτό μας περικύκλωσαν νεαροί τσιγγάνοι που ισχυρίζονταν ότι για λίγα λεφτά θα μας πρόσφεραν μια διευκόλυνση με τον έλεγχο αλλά δεν τους εμπιστευθήκαμε. Σας προτείνω να τους αγνοήσετε τελείως γιατί αν τους ρίξετε ακόμα και ένα βλέμμα δε θα φύγουν. Είναι σαν την παραγγελιά στο εστιατόριο στο Βελιγράδι…
Με τα πολλά βγήκαμε και λίγο έξω για να ξεμουδιάσουμε και αφήσαμε το Μανώλη να σέρνει το τέρας. Θυμάμαι έκανε πολύ κρύο αλλά το διασκεδάζαμε (μόνο εμείς) με χαζομάρες. Είχαμε και μουσική από το τέρας, κάτι θα τσιμπάγαμε μάλλον και η χαρά ήταν διάχυτη.
Ώρα για σημαντικότατη συμβουλή: για κάποιες χώρες όπως θα ξέρετε χρειάζεται να αγοράσετε ένα κουπόνι/αυτοκόλλητο αντί διοδίων, ακόμα και αν περνάτε από τη χώρα (το λεγόμενο vignette, βάλτε στη Wikipedia για ποιες χώρες το χρειάζεστε γιατί αλλιώς έχει πρόστιμο). Π.χ. είχαμε ήδη αγοράσει για τη Σλοβενία αν τυχόν περνάγαμε από κει και για την Αυστρία. Η λεγόμενη «πουστιά» που κάνουν οι ιθύνοντες είναι να μην ενημερώνουν στα σύνορα και έτσι το τρως το πρόστιμο όταν βγαίνεις από τη χώρα (ο Μανώλης το’χε φάει πριν χρόνια στη Σλοβενία, κοντά 300 ευρώ!). Έτσι πήγαμε να την πάθουμε στην Ουγγαρία. Ευτυχώς είχαμε βγει έξω και παρατήρησα να μπαινοβγαίνουν από ένα κτηριάκι διάφοροι επιβάτες που επέστρεφαν στα αμάξια τους με κάτι χαρτάκια. Βούρ! και μείς να τσεκάρουμε και όντως ήταν δυο υπάλληλοι που μας ζήτησαν λεφτά (νομίζω κοντά στα 10-20 ευρώ) για το vignette. Ανακουφισθήκαμε και μείς που πληρώσαμε μόνο τόσα και πίσω στο αμάξι για τα τελευταία μέτρα πριν (ξανα)μπούμε στην «Ευρώπη».
Ήρθε η σειρά μας, κατέβηκε ο Μανώλης,
- «Έχεις τσιγάρα ή αλκοόλ;» λέει ο υπάλληλος. Μια στιγμή δισταγμού ο φίλος,
- «Όχι» λέει τελικά.
- «Για άνοιξε πίσω», ωχ, σκέφτομαι εγώ…
- «Ε, έχουμε λίγα τσιγάρα», απολογείται ο Μάνος,
- «Πόσα;» καχύποπτος ο τελωνειακός,
- «Δέκα πακέτα»,
- «Ε, δέκα δεν πειράζει». Είναι και η ρακή όμως… Για να δούμε που θα βγει.
Ανοίγει πίσω ο αγαπητός, tetris είπαμε η κατάσταση, κοιτάει λίγο δω, λίγο κει.
- «Τα Kalashnikov που τα’χεις;», κολλάει ο φίλος, και, τι καλά, χαμόγελα παντού,
- «Χαχα, εκεί πίσω, δίπλα στις βόμβες»,
- «Άντε, πάτε λοιπόν, καλό ταξίδι».
Ο πονηρός φίλος (πνεύμα ελληνικόν) είχε σκεπάσει τα δέκα λίτρα ρακή με μια φλοκάτη και μας έσωσε. Μπορεί βέβαια να ήμασταν παράλογοι, μια που δεν ξέρουμε τα όρια για αλκοόλ. Τέλος πάντων, Ουγγαρία και ΕΕ, ερχόμαστε!
Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα τη διαφορά στις εθνικές οδούς αυτή τη φορά αλλά υπήρξε κάτι άλλο: τα βενζινάδικα. Πέραν του ότι δε μιλούσαν αγγλικά, οι ελάχιστοι άνθρωποι με τους οποίους είχα επαφή δεν ήταν τόσο φιλικοί, ή μάλλον εκφραστικοί, όσο είναι οι Σέρβοι. Το δείγμα μου είναι μη-επιστημονικό αλλά ξέρω ότι δε θα με παρεξηγήσετε. Από τους δυο υπαλλήλους στο μέρος όπου αγοράσαμε το vignette, και δυο-τρεις σε δυο βενζινάδικα, έλαβα αυτή την επιφυλακτικότητα, μια κατά κάποιο τρόπο υπενθύμιση ότι «εδώ δεν είναι Βαλκάνια» πια.
Ας είναι, είμαι σίγουρος ότι και ζεστοί είναι, και φιλόξενοι. Μια σημαντική λεπτομέρεια: η βενζίνη στην Ουγγαρία είναι φθηνή αλλά αν πληρώνετε με ευρώ προσέξτε! Από ότι καταλάβαμε χρησιμοποιούν πολύ αυθαίρετη ισοδυναμία του νομίσματός τους (φιορίνι), με βάση παλιά δεδομένα. Εν ολίγοις: αρχικά μας ζήτησαν 40 ευρώ μετρητά για 20 λίτρα. Κάτι δεν πάει καλά λέμε εμείς, πληρώνω με κάρτα (PIN, απλού λογαριασμού), 30 ευρώ λέει το μηχάνημα. Άρα καλύτερα ή κάρτα, ή φιορίνια. Καλό το ευρώ (που λέει ο λόγος) για διεθνείς διαδρομές αλλά συχνά δε συμφέρει.
Ήμασταν πια στα σύνορα με Αυστρία και Σλοβακία και παντού υπήρχαν ανεμογεννήτριες. Παράξενο θέαμα ξαφνικά κοντά στα σύνορα. Κάτι παίζει αλλά δεν το αποσαφηνίσαμε. Μου μυρίζει προσπάθεια κλοπής διεθνών ανέμων μεταξύ των τριών χωρών ή κάποια άλλη συνομωσία. Πάντως αυτό που μας είπε ο Μανώλης είναι ότι πολύς κόσμος που μένει στην Μπρατισλάβα, πάει να δουλέψει στη Βιέννη λόγω καλύτερων μισθών. Ανταλλαγή ανθρώπινου δυναμικού λοιπόν όπου φυσάει ο άνεμος. Τέτοια προνόμια για αυτούς που μένουν κοντά σε σύνορα είναι πολύ ενδιαφέροντα. Π.χ. πολλοί Νορβηγοί πάνε για ψώνια στη Σουηδία και πολλοί Σουηδοί για δουλειά στη Νορβηγία. Παράξενο που η Ελλάδα δε συνδέεται οδικώς με καμιά από τις άλλες χώρες Σένγκεν. Μπορεί κανείς να ταξιδέψει με αυτοκίνητο από τη βόρεια Φινλανδία μέχρι την Πορτογαλία χωρίς ελέγχους (αν και τρίζουν τα θεμέλια της συνθήκης τελευταία) αλλά για Ελλάδα…
Λίγη ώρα μετά τα σύνορα, μας υποδέχτηκε η βροχή στη Μπρατισλάβα. Ανυπομονούσαμε να χαλαρώσουμε και ευτυχώς είχαμε το GPS και είχαμε κάνει και κράτηση. Ξανά μέσω Hostelworld.com κλείσαμε ένα πολύ ωραίο διαμέρισμα για τέσσερις στο Apartment Historical Centre στην οδό Heydukova 17. Με 15 ευρώ το άτομο, είχαμε δύο κουζίνες, ψυγειάκι, και άπλετο χώρο, σε ένα όμορφο ιστορικό κτήριο. Αν σκοπεύετε να μείνετε κάμποσο και θέλετε να κάνετε οικονομία μαγειρεύοντας κτλ, πραγματικά αξίζει. Μέχρι και κουζινικά σκεύη είχε. Ο κύριος που μας υποδέχτηκε (Martin, πολύ φιλικός) μας ενημέρωσε για το parking, το οποίο δυστυχώς δεν ήταν διαθέσιμο με την κράτηση αλλά έτυχε και την επόμενη να είχε αργία και δε χρέωναν το παρκάρισμα. Πάντως είχε κοντά ιδιωτικό parking άρα κάτι γίνεται. Να σημειώσω ότι όπως φαντάζεστε γενικώς εκτός Ελλάδας το παρκάρισμα κοστίζει. Όταν κανονίζετε τη διαμονή σας, ελέγξτε αν παρέχουν, και αν όχι, αν υπάρχει εκεί κοντά.
Χαλάρωμα για λίγο λοιπόν και έξω να δούμε την πόλη. Όπως θα δείτε στις φωτό, η πόλη είναι ένα κόσμημα. Με αέρα κεντρικής Ευρώπης, το ιστορικό μέρος είναι κουκλίστικο και πλακόστρωτο, ότι πρέπει για περίπατο. Να μη φλυαρώ, καλύτερα δείτε τις φωτό. Δυστυχώς μετά το Βελιγράδι οι προορισμοί μας ήταν παροδικοί. Έτσι λοιπόν είχαμε μόνο ένα βράδυ στη Μπρατισλάβα και το επόμενο πρωί πάλι στο δρόμο.
Μετά από τον περίπατο, ψάξαμε για φαγητό, ρωτήσαμε δυο ντόπιους οι οποίοι με ειλικρίνεια μας είπαν ότι δεν τρώνε έξω λόγω κόστους και τελικά καθίσαμε να φάμε σε ένα εστιατόριο που μας είχε γυαλίσει στην αρχή. Εξοργιστικό αυτό που συμβαίνει, ε; Παντού στην Ευρώπη υπάρχει σύγκλιση στο κόστος ζωής αλλά όχι στους μισθούς βέβαια. Και όχι μόνο αυτό αλλά ήταν και ψιλό-μαλάκες (να το πω ευγενικά) στο εστιατόριο γιατί μας συμπεριφέρονταν σαν τουρίστες. Να μη παρεξηγηθώ, τουρίστες ήμασταν, απλά υπάρχει ένα συγκεκριμένο ύφος που γνωρίζετε φαντάζομαι. Λίγος βεβιασμένος χαβαλές, μια «δήθεν» συμπεριφορά, προσπάθεια εντυπωσιασμού και τελικά το φαγητό μέτριο... Δυστυχώς δε θυμάμαι ποιο ήταν το μέρος.
Η μόνη συμβουλή για να αποφύγετε τέτοια μέρη είναι μόλις μπείτε να «αφουγκραστείτε» την ατμόσφαιρα. Αν υπάρχει πολύ άγχος και υπερβολική προθυμία και κινητικότητα από τους σερβιτόρους, δοκιμάστε κάτι άλλο. Τέλος πάντων, δε μας χάλασε το βράδυ πάντως και μετά από άλλον έναν περίπατο στην πόλη πήγαμε προς το διαμέρισμα. Ο κοινωνικότατος Αντώνης είχε φίλους και στην Μπρατισλάβα στους οποίους και τηλεφώνησε για να βρεθούμε. Το έτερον ήμισυ όμως ήθελε να ξεκουραστεί και είπα να μην την αφήσω μόνη, ελευθερώνοντας τα ξαδέρφια να κάνουν τις τρέλες τους. Ο Μανώλης τελικά επέστρεψε σχετικά νωρίς για να κοιμηθεί, αφήνοντας τον Αντώνη μας με τους φίλους του. Έχετε δει την ταινία Hostel; Επειδή εγώ την είδα, τον προειδοποίησα να μείνει μακριά από πειρασμούς. Τελικά γύρισε (αργά) σώος και αβλαβής, έχοντας μόνο ωραίες εμπειρίες να μοιραστεί. Η ομάδα ήταν ακέραια και πάλι και κοιμηθήκαμε ήσυχοι. Πολλή ωραία η Μπρατισλάβα, για να δούμε πως θα συγκριθεί με τη Νυρεμβέργη στο επόμενο επεισόδιο.
