Οι τετράμορφοι και το τέρας - Επιστροφή 4η μέρα

4η μέρα Νυρεμβέργη.

Μετά από έναν ευχάριστο ύπνο, σηκωθήκαμε φρέσκοι για την επόμενη διαδρομή.  Όλοι αισθανόμασταν ότι το ταξίδι πλησίαζε στο τέλος του αλλά, παρά την αναμενόμενη απογοήτευση, είχαμε και μια αίσθηση ανακούφισης που σιγά σιγά επιστρέφαμε σπίτι.  Φαντάζομαι θα το έχετε αισθανθεί και εσείς όταν ένα ταξίδι κοντεύει να τελειώσει και θα μπορείτε να χαλαρώσετε σε οικείους χώρους και μέρη.  Το άγνωστο είναι ελκυστικό και συναρπαστικό αλλά θα μπορούσαμε να το αντέξουμε μόνιμα;  Πιθανότατα κάποια στιγμή να αναζητούσαμε ένα σπίτι, μια «οικία» με γνώριμα χαρακτηριστικά για να εγκατασταθούμε, ακόμα και αν αυτή ήταν κάτι ασυνήθιστο.

Στη δική μας περίπτωση, των τετράμορφων και του τέρατος, παραδόξως το τέρας ήταν το γνώριμό μας μέρος.  Εκεί επιστρέφαμε κάθε φορά, απλωνόμασταν (όσο επέτρεπε), βγάζαμε τα παπούτσια μας, τρώγαμε και πίναμε, και συζητούσαμε.  Και το τέρας μας πήγαινε από μέρος σε μέρος, όντας πάντα σε κάποιο δρόμο ή πάρκινγκ περιμένοντας.

Πριν επιστρέψουμε σπίτι μας λοιπόν, τελευταία στάση η Νυρεμβέργη.  Ελπίζω να μη σας απογοητεύσω αλλά ομολογώ ότι δε θυμάμαι πολλά από τη διαδρομή στη Σλοβακία.  Ίσως ήμασταν κουρασμένοι, ίσως το σκηνικό δεν άλλαξε πολύ αλλά πραγματικά στύβω το μυαλό μου και δε μου έρχεται κάτι ενδιαφέρον.  Οι φωτογραφίες μπορούν ενδεχομένως να σας κατατοπίσουν λιγάκι.  Πάντως είχαμε κλείσει ήδη από Μπρατισλάβα hostel (μέσω hostelworld.com μια ακόμη φορά).  Συγκεκριμένα στο A&O Nuernberg Hauptbahnhof στη Bahnhofstrasse 13-15, ένα τετράκλινο για 13 ευρώ το άτομο.  Να σημειώσω ότι πληρώσαμε ξεχωριστά για σεντόνια (ενοίκιο), κοντά 3 ευρώ νομίζω.  Νεανικό μέρος, καθαρό και με μεγάλους χώρους.  Με λίγα λόγια αξιοπρεπέστατο αλλά όχι για μεγάλες προσδοκίες.

Δυστυχώς δεν είχαμε κλείσει και πάρκινγκ αλλά είχε απέναντι ένα ξενοδοχείο με άφθονο χώρο.  Παρκάραμε το τέρας και κατευθυνθήκαμε προς το δωμάτιο.  Θυμάμαι ότι όλη τη μέρα είχε ένα ψιλόβροχο που μας συνόδευε.  Λέτε για αυτό να μη θυμάμαι τη διαδρομή, επειδή μας έβγαζε μια μελαγχολία ο καιρός;  Τέλος πάντων, είχε απογευματιάσει και είπαμε να μην καθυστερήσουμε να βγούμε.

Περίπατος λοιπόν προς το κέντρο της πόλης.  Μικρή η Νυρεμβέργη και σε πέντε λεπτά ήμασταν σε κεντρικό πεζόδρομο.  Η Cecilia είχε κάνει ήδη ένα σχόλιο για την πόλη γιατί είχε ξαναπάει και της είχε φανεί αρκετά «τεχνητή» και ψεύτικη στο κέντρο λόγω του πλήθους των καταστημάτων.  Ομολογώ είχε ένα δίκιο.  Ο πεζόδρομος ήταν με εμπορικά καταστήματα αριστερά και δεξιά και μου θύμιζε μια πόλη κοντά στο Άμστερνταμ που χτίστηκε πριν από 30 χρόνια, το Αλμέρε.  Βέβαια η Νυρεμβέργη έχει εκατοντάδες χρόνια ιστορίας και αυτό φαίνεται αν περπατήσετε λιγάκι ακόμα.  Απλά στα τουριστικά σημεία είναι σαν όλες τις άλλες πόλεις.

Καθώς περπατούσαμε πάντως ακούγαμε έναν πλανόδιο μουσικό που έπαιζε jazz με μια κιθάρα και με εντυπωσιακή φωνή, και αισθανόμασταν ότι μπορεί να υπάρξει αντίσταση στον καταναλωτισμό.  Με τα πολλά περπατήσαμε προς την κατεύθυνση του κάστρου που είναι και το highlight της πόλης.  Πολύ ωραίοι πλακόστρωτοι δρόμοι μέχρι εκεί και ξαφνικά βρεθήκαμε στην οροφή της Νυρεμβέργης.  Το φρούριο δεν είναι και πολύ εντυπωσιακό (σαν του Βελιγραδίου για παράδειγμα) αλλά η θέα αποζημιώνει.  Ωραία εκεί πάνω αλλά ας φάμε και κάτι όμως, σκεφτήκαμε.  Πηγαίνοντας προς τα κάτω ρωτήσαμε δυο τρεις κατοίκους για εστιατόρια και διαπιστώσαμε ότι δεν ήταν δύσκολο να βρούμε κάτι αξιοπρεπές.

Μπήκαμε σε ένα μεγάλο μαγαζί με πολύ κόσμο, παίρνοντας ένα μικρό ρίσκο να παραείναι τουριστικό.  Ευτυχώς δεν είχαμε καμία αντιμετώπιση σαν του προηγούμενου εστιατορίου.  Πιθανότατα λέγεται Zum Spie?gesellen στη Rathausplatz 4 αλλά δεν είμαι σίγουρος.  Μια γλυκύτατη και ευγενέστατη κοπέλα μας εξυπηρέτησε αποτελεσματικότατα, φέρνοντας, τι άλλο, λουκάνικα, schnitzel, μπύρα και λίγο λάχανο ?.  Πραγματικά μας ικανοποίησε το φαί και χωρίς υπερβολικό κόστος (βέβαια φαινόταν ότι είχαμε μπει στη δυτική Ευρώπη τιμολογιακά...).

Εκείνη η βραδιά ήταν από τις πιο όμορφες γιατί πιάσαμε πιο προσωπικές συζητήσεις και η ομάδα «έδεσε» διαφορετικά.  Παράξενο που δεν είχαμε κάνει κάτι τέτοιο (τόσο πολύ τουλάχιστο) μέχρι τότε.  Επίσημα μας πήρε συνολικά οκτώ μέρες ταξιδιού μέχρι να γίνει εκτενής διάλογος για προσωπικά ζητήματα.  Λέτε να είναι η ατμόσφαιρα της Νυρεμβέργης, τα λουκάνικα, η μπύρα ή απλά σύμπτωση;  Όπως και να έχει, αφότου φάγαμε αποφασίσαμε να πάμε και για ένα ποτό.

Περπατώντας προς τον πεζόδρομο (και αφότου ο Μανώλης και η Cecilia έφαγαν παγωτό, αν έχουν το θεό τους χειμωνιάτικα!) ακούσαμε πάλι το τραγούδι του τζαζίστα.  Πλησιάζοντας είδαμε έναν υπέρβαρο κύριο με μούσι να κάθεται σε ένα παγκάκι και να παίζει κιθάρα, τραγουδώντας με μια “ογκώδη”, βαριά και τραχιά φωνή.  Του αφήσαμε μερικά ευρώ και μας έπιασε την κουβέντα αλλά δυστυχώς κατέληξε στο στόχο του που ήταν να μας πουλήσει το cd του.  Δε μασήσαμε και ελαφρώς απογοητευμένοι για την υστεροβουλία, καληνυχτίσαμε και προχωρήσαμε.

Εν τέλει βρήκαμε ένα ωραίο bar στην οδό Konigstormauer, μέσα σε ένα ιστορικό κτήριο.  Δε θυμάμαι ακριβώς αλλά η οδός είναι πολύ μικρή και δε θα δυσκολευτείτε να το βρείτε.  Είχε και συναυλία στο ίδιο κτήριο αλλά δεν ήμασταν σε διάθεση για punk μουσική εκείνη τη βραδιά.  Στο bar λοιπόν και μπύρα.  Συζητήσεις και κει, και έχω την αίσθηση ότι γενικώς ήμασταν πιο χαλαροί από άλλες βραδιές.  Ίσως επειδή πλησιάζαμε Ολλανδία, ίσως επειδή είχαμε πιο ζεστή συνομιλία, ίσως ήταν η μπύρα.  Μετά από λίγο άρχισα να βήχω στο τέλος κάθε πρότασης, έβηχαν και οι άλλοι καμιά φορά και περιέργως διαπιστώσαμε το ίδιο για όλους τους πελάτες.

Ρωτήσαμε το σερβιτόρο και μας είπε ότι κάποιος χρησιμοποίησε pepper spray (σπρέι πιπεριού;) μέσα στο κτήριο.  Φοβερή απόδοση!  Παρότι ξέραμε το λόγο, ήταν ανησυχητικό, κάτι σαν την αρχή μιας επιδημίας που ξεκινά με βήχα και εξαπλώνεται (όπως στις ταινίες).  Είμαι και γω πολύ ομιλητικός και ήμουν από τους πληγέντες.  Μετά από λίγο μας ενοχλούσε τόσο που φύγαμε.  Δε μας χάλασε η διάθεση παρόλα αυτά, και σιγά σιγά επιστρέψαμε στο hostel για ύπνο.  Νάνι λοιπόν και το ταξίδι ολοκληρώνεται την επόμενη.

Μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση:  στα αγγλικά έχω στο νου μου τουλάχιστον τέσσερις λέξεις με μικρές σημειολογικές διαφορές για την έννοια «ταξίδι», συγκεκριμένα:  journey, trip, voyage και travel, οι οποίες έχω την αίσθηση ότι δε μεταφράζονται στα ελληνικά.  Έχω δίκιο;  Αν τις γνωρίζετε (τις αγγλικές), ποια σας ταιριάζει περισσότερο;

Σημείωση: Αγαπητοί φίλοι κα φίλες θα διαπιστώσετε ότι οι φωτογραφίες δε συνάδουν ακριβώς με το κείμενο.  Λόγω υψηλής στάθμης των ποτάμιων υδάτων της περιοχής που εκινείτο το τέρας και των ισχυρών ανέμων που έπνεαν εις την τρισκατάρατη Γερμανία πολλές εξ αυτών (φωτογραφιών), επνίγησαν αύτανδρες.  Όμως ο εν Ελλάδι ανταποκριτής των τετράμορφων (Tzan) φρόντισε να επενδύσει το συγγραφικό αριστούργημα της 4ης εν επιστροφή μέρας με φωτογραφίας ύψιστου αισθητικού κάλλους:  Χάμπουργκερ, τούρτα, τσέλο του Σεφ, edelweiss, βυζοσυντριβάνι, ζώνη αγνότητος (αμφοτερόπλευρος) και τον Πύργο της Nurnberg.