Οι τετράμορφοι και το τέρας - Επιστροφή 5η μέρα

Τελευταία μέρα

Χρόνια πολλά για τις γιορτές και καλά κουράγια.  Με έφαγαν οι εορτασμοί και η δουλειά και παραμέλησα το ημερολόγιο.  Φτάσαμε στην τελευταία μέρα ε;  Ελπίζω να ευχαριστηθήκατε το ταξίδι μας και να σας χρησιμεύσουν στο μέλλον οι λίγες συμβουλές μου.  Όσο για το πως θα χαρακτήριζα το ταξίδι μας, προσωπικά θα το ονόμαζα journey.  Μου βγάζει κάτι πιο περιπετειώδες αυτός ο όρος, και κάτι που σηματοδοτεί το ίδιο το ταξίδι αντί για τον προορισμό.

Τελευταία μέρα λοιπόν και μετά από μια ξεκούραστη νύχτα (με μία εφηβική χροιά λόγω του ότι μοιραζόμασταν όλοι μαζί το δωμάτιο, με τα ξαδέρφια να κοιμούνται σε κουκέτα), ξυπνήσαμε με τη βροχή να χτυπάει τα μεγάλα παράθυρα του δωματίου μας.  Άλλη μια συννεφιασμένη μέρα, λιγάκι μελαγχολική μια που το journey τελείωνε.  Ετοιμαστήκαμε, μαζέψαμε τα πράματά μας και πήγαμε προς στο τέρας.  Επόμενη στάση το Koblenz.  Οι αγαπημένοι γονείς με είχαν ενημερώσει για μια ωραία διαδρομή μέσω Mainz, γύρω στα 100 χιλιόμετρα, παρόχθια του Ρήνου.  Γερμανικές λεωφόροι για μια ακόμη φορά λοιπόν και η οδική διαδρομή είχε γίνει κάπως «πεζή» θα έλεγα:  βροχερό σκηνικό, με πεδιάδες αριστερά και δεξιά, και εμείς να ακολουθούμε μια μεγάλη ευθεία.  Δε θυμάμαι και πολλά από αυτά που λέγαμε στο αμάξι αλλά θυμάμαι πολύ καλά όταν φτάσαμε στο Ρήνο και αρχίσαμε να βλέπουμε τι είχαν στο νου τους οι γονείς.

Ίσως να την ξέρετε κι εσείς αλλά ανεπιφύλακτα συνιστώ να την κάνετε τη διαδρομή.  Στη μέση ο ποταμός και αριστερά και δεξιά καταπράσινοι λόφοι.  Κάθε τόσο περνάγαμε μια γραφική, Γερμανική πόλη, και μεταξύ τους βλέπαμε κάστρα και φρούρια.  Είχε δέσει το παραμυθάκι κανονικά!  Αρχίσαμε και τις σαχλαμάρες, να λέω εγώ έχω αυτό το κάστρο και ο Μανώλης το άλλο απέναντι και παίζαμε πόλεμο («εγώ είμαι πιο ψηλά», «ναι, αλλά εγώ έχω ποταμόπλοια» και άλλα ωραία).

Άντε, να κάνω και μια σχετική παρατήρηση: τα αγοράκια έχουν την τάση να «παίζουν» πολεμώντας, ε;  Έτσι προβάλλεται ο ανδρισμός βέβαια από νωρίς στα αγοράκια, ενώ τα κορίτσια μαθαίνουν συχνά να παίζουν με κουζινικά και ροζ κουκλίτσες.  Σκεφτείτε πόσο έντονη είναι η επίδραση που ακόμα και 30 και 40 χρονών να είναι κανείς, αυτές οι επιρροές μένουν.  Μήπως θα ήταν καλύτερα να μη δίνουμε μόνο ροζ φορέματα και σκεύη μαγειρέματος στα κορίτσια, και μόνο όπλα και στρατιώτες στα αγόρια;  Νομίζω είναι δυνατό να σπάσουμε τα δεσμά τέτοιων στερεότυπων χωρίς μεγάλη δυσκολία αλλά με σχετική εγρήγορση και επίγνωση του τι σημαίνουν αυτές οι λεπτομέρειες για το πως γαλουχείται κάποιος.

Πίσω στο Ρήνο όμως και όπως είπα η διαδρομή είναι όνειρο.  Οι φωτογραφίες βοηθούν αρκετά νομίζω.  Με τα πολλά φτάσαμε στο Koblenz.  Η πόλη ταιριάζει αρκετά στο παραμυθένιο σκηνικό.  Κλασικά βορειοευρωπαϊκή, έχει το παλιό της μέρος που θυμίζει συχνά μεσαίωνα.  Να πω την αλήθεια, κάποια σημεία της πόλης δεν είναι και πολύ ωραία (δεν είναι και Φλωρεντία) αλλά για ένα διάλειμμα ήταν ότι έπρεπε.

Αφήσαμε το τέρας σε ένα πάρκινγκ και πήγαμε για έναν περίπατο.  Καταλήξαμε σε ένα καφέ σε κάποια κεντρική πλατεία, τσιμπήσαμε και κάτι, και χαλαρώσαμε πριν το τελικό μέρος του ταξιδιού.  Πριν φύγουμε από την πόλη περπατήσαμε και προς τη γέφυρα πάνω από το Ρήνο ο οποίος είχε πλημμυρίσει και έφτανε μέχρι τα παγκάκια που έχουν στις όχθες (φωτό).  Πρωτόγνωρο σκηνικό, ειδικά σε μια Γερμανική πόλη που, με βάση τα στερεότυπα, είναι οργανωμένη και δομημένη με ακρίβεια.  Μάλιστα όταν γυρίσαμε στο Άμστερνταμ, έμαθα ότι έγιναν πλημμύρες και στην Ολλανδία και εκκένωσαν κάποιες μικρές πόλεις στα βόρεια της χώρας.  Υπάρχει την παρούσα περίοδο debate στην Ολλανδία για τα φράγματα και τα αναχώματα που προστατεύουν τις κατοικημένες περιοχές από το νερό (δείτε εδώ κάποιες βασικές πληροφορίες), διότι κάποιες εταιρίες έχουν χτίσει πολύ κοντά σε αυτά αποδυναμώνοντάς τα.  Καπιταλισμός και δω προφανώς (οι Ολλανδοί ουσιαστικά τον εφηύραν άλλωστε) αλλά το κόστος μπορεί να είναι καταστροφικό (ευτυχώς προς το παρόν μένω στο 2ο όροφο.

Παρότι μας έμεναν πάνω από 300 χιλιόμετρα θυμάμαι ελάχιστα από την υπόλοιπη διαδρομή.  Αυτό που θυμάμαι πολύ καλά είναι ότι η Ολλανδία ήταν κάτασπρη από το χιόνι και ήταν σα να επιστρέφαμε σε άλλον κόσμο.  Από όλα τα ωραία που ευχαριστηθήκαμε εκεί στο νότο (ήλιο και βαλκανική κουλτούρα) ήρθαμε στο βορρά του χιονιού και του gezellig.  Κράτησε καιρό το κρύο εδώ και τα κανάλια πάγωσαν τόσο που τα περπατούσαμε.  Οι χιονισμένες φωτό είναι του αγαπητού Αντώνη και νομίζω είναι απόλυτα ενδεικτικές του πως ήταν η πόλη μας εκείνες τις μέρες.

Ελπίζω να περάσατε καλά διαβάζοντας το ταξίδι μας.  Σας εύχομαι να κάνετε κάτι αντίστοιχο και να μην αφήνετε το χρόνο να περνά χωρίς να αναζητάτε κάτι καινούριο και διαφορετικό.  Φαντάζομαι ότι για να είστε εδώ, δε χρειάζεστε τέτοιες συμβουλές απαραίτητα αλλά δε βλάπτει κιόλας, ε;  Εγώ πάντως ευχαριστήθηκα το γράψιμο και ξέρω τώρα ότι οι αναμνήσεις θα μου μείνουν για πάντα («επανάληψη μήτηρ μαθήσεως», έτσι δε είναι;).  Σας ευχαριστώ για τα σχόλιά σας και πολλά φιλιά από το Άμστερνταμ.

{jcomments on}