The Pin Project

Συντάχθηκε από Offroader.

Δώσαμε την υπόσχεση να μεγαλώσουμε τη λίστα και να βάλουμε όσες περισσότερες πινέζες (pins) μπορούμε στον παγκόσμιο χάρτη. Να επισκεφθούμε όσες περισσότερες πόλεις μπορούμε. Να ζήσουμε την περιπέτεια της περιπλάνησης με δικά μας μέσα σε άγνωστα μέρη για μας. Να ξεφύγουμε από τον καναπέ του σπιτιού μας. Να το κάνουμε τώρα που είμαστε νέοι. Να αποδράσουμε από την καθημερινότητα του "σπίτι-δουλειά-σπίτι".

Παρίσι, Μπανγκόκ, Μπαλί, Σιγκαπούρη, Βουδαπέστη, Λονδίνο, Άμστερνταμ, Βερολίνο, Κόβεντρι, Κάϊρο, Κωνσταντινούπολη, Ντουμπάϊ, Ζυρίχη, Ρώμη, Μιλάνο, Σαρμ Ελ Σεϊχ, Στοκχόλμη, Μόσχα, Ντελφτ..

Να αφήσουμε πίσω όλο αυτό το άηθες, ανούσιο και χωρίς τέλος πανυγηράκι που έχει στηθεί και έχει κυριεύσει τις ζωές μας τα τελευταία δύο χρόνια. Και τελικά να κάνουμε την πλάκα μας, μιας και η ζωή είναι ένα μεγάλο παιχνίδι.

Με όσα μέσα και χρήματα μπορούμε να διαθέσουμε. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην καθημερινότητα μας. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην καθημερινότητα των δικών μας ανθρώπων. Με ό,τι αυτό σημαίνει στην περίπτωση που επιστρέψουμε κάποτε πίσω σώοι και αβλαβείς.

Είναι αλήθεια ότι φεύγουμε με πρωταρχικό σκοπό να ζήσουμε νέες και διαφορετικές εμπειρίες σε άγνωστα μέρη, περιπλανόμενοι από πόλη σε πόλη και από χώρα σε χώρα, χωρίς να ξέρουμε πότε θα τελειώσει.. άλλωστε για πινέζες κάνουμε λόγο και όχι για τελείες. Όπως είπε και η κυρία Βάλια όταν πρωτοάκουσε την ιδέα μας ".. για δύο χρόνια όμως όχι παραπάνω εκτός αν ανακαλύψεις τον επίγειο παράδεισο όπου ρέει μέλι και γάλα από τον ουρανό.".

Είναι αλήθεια ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα έπαιξε το ρόλο της και ίσως αποτέλεσε την αφορμή για μια τέτοια απόφαση. Είναι πολύ ρομαντικό να λες ότι θέλεις να κάνεις το γύρο του κόσμου αλλά δύσκολα μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς σοβαρά να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις. Χωρίς να θέλουμε να αναλωθούμε στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική κατάσταση που επικρατεί και χωρίς ίχνος ματαιοδοξίας και τυχοδιωκτισμού, μάλλον η ζούγκλα είναι αυτό που αφήνουμε και όχι εκεί που θα πάμε.

Παρ' όλο που το μικρόβιο υπήρχε, χρειάστηκε αρκετή σκέψη και παρακίνηση για να παρθεί η τελική απόφαση. Ώριμα, συνειδητοποιημένα, έχοντας ζυγίσει όλα τα θετικά και αρνητικά μιας τέτοιας απόφασης, περίπου στα μέσα Σεπτεμβρίου (2011) αρχίσαμε να το ανακοινώνουμε στον κοντινό μας περίγυρο. "Τέλος Απριλίου (2012) την κάνουμε.." λέγαμε και αρκετοί έμεναν με το στόμα ανοιχτό ενώ άλλοι μας βομβάρδιζαν με ερωτήσεις του τύπου.. "και με τη δουλειά τι θα κάνεις;", "πως θα ζείτε;", "δε φοβάστε;" και πολλά άλλα.

Πολλές φορές όμως, οι φόβοι μας και οι ανασφάλειες είναι αυτές που μας κάνουν να συνηθίζουμε πράγματα και καταστάσεις τις οποίες δεν έχουμε καν επιλέξει ή έχουμε συνηθίσει να αποδεχόμαστε επειδή "έτσι είναι το σωστό".

Σχετικά με την κάλυψη των εξόδων της προετοιμασίας αλλά και του ίδιου του ταξιδιού, θα θέλαμε να γίνει σαφές ότι δεν έχουμε κανένα τοίχο που να κόβουμε λεφτά ούτε είμαστε πλούσιοι κληρονόμοι. Και οι δύο μας εργαζόμασταν στον ιδιωτικό τομέα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (υπερωρίες, εργασία Σ/Κ, απόλυση κ.λπ.), ενώ πέραν των ταξιδιών ανά τον κόσμο ποτέ δεν κάναμε την έξαλλη ζωή σε κλαμπ, εστιατόρια και καφέ. Τα καλοκαίρια με τη σκηνή μας ξοδεύουμε όσα ξόδευει μία τετραμελής οικογένεια για 3μερο σε ένα ελληνικό νησί. Με συντονισμένη και στοχευμένη αποταμίευση, με την πώληση και των 2 αυτοκινήτων μας και με κάποια "τυχερά" που προέκυψαν στην πορεία συγκεντρώθηκε ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό το οποίο μας επέτρεψε να αγοράσουμε ένα μεταχειρισμένο τζιπ, όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό για ένα τέτοιο ταξίδι καθώς και χρήματα για την κάλυψη της αθημερινότητας (τουλάχιστον για το πρώτο σκέλος).

Νίκος Δημητρίου

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Χαλκίδα. Όπως συνηθίζει να λέει, "έκανα 7 χρόνια διακοπές στην Αθήνα (Οικονομικό Νομικής), τη Σκύρο (ΠΝ) και το Warwick (MSc)" και από τα 24 του έχει οργώσει τις αποθήκες σε απόσταση μισής ώρας από το σπίτι του. Ασχολείται επαγγελματικά με το Warehouse & Logistics Management και μετά από αμέτρητες προσπάθειες να "την κάνει για έξω" (έχει στείλει βιογραφικά και έχει δεχτεί αρνητική απάντηση σε Αγγλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Ινδία και Κύπρο) τελικά έμπλεξε σε μία ιταλική πολυεθνική όπου κατάφερε να μείνει για μεγαλύτερο διάστημα του ενός χρόνου.

Ανήσυχο πνεύμα από μικρός.. μόλις έκλεισε τα 28 του και λίγο αργότερα του καρφώθηκε μία ιδέα.. να κάνει το γύρο της Αφρικής.. για αρχή τουλάχιστον.

Κάποτε υποτίθεται ότι είχε υιοθετήσει και ένα κοριτσάκι από τη Siera Leone.. Λίγο το ανήσυχο πνεύμα, λίγο η αγάπη του για τα ταξίδια, λίγο η έντονη συναναστροφή του με άτομα του ίδιου επιπέδου, λίγο η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, λίγο οι κοινωνικές συμβάσεις που καθόλου δεν αντέχει και εκεί κάπου στα μέσα Σεπτέμβρη πήρε τη μεγάλη απόφαση να κάνει το όνειρο πραγματικότητα.

Γεωργία Μιχελή

Γέννημα - θρέμμα Ευβοιώτισσα. Μεγάλωσε στο Αλιβέρι μέχρι τα 18 της, οπότε και το εγκατέλειψε για να κάνει τις δικές της διακοπές στην Καβάλα. Έχει σπουδάσει Τεχνολογία πετρελαίου & φυσικού αερίου και όπως είναι φυσικό δεν εξάσκησε ποτέ αυτό που σπούδασε. Τα τελευταία 4 χρόνια έφαγε τα νιάτα της -στην κυριολεξία- ως αναλύτρια ποιοτικού ελέγχου σε οινοποιητική μονάδα στην περιοχή της Χαλκίδας.

Το ονειρό της από μικρή ήταν να κάνει το γύρο του κόσμου.. Αλήθεια! Το πίστευε όταν το έλεγε, αλλά το να πάρει ένα τζιπ και να γυρίσει τον κόσμο, δεν το είχε σκεφτεί. Τα παιχνίδια της μοίρας κανείς δε τα γνωρίζει αλλά αυτο που λένε για το πεπρωμένο μάλλον βρήκε εφαρμογή στην περίπτωσή της. Το ένα ανήσυχο πνεύμα συνάντησε το άλλο, κάποιοι μίλησαν και για αδελφές ψυχές, και μετά από 4 χρόνια και κάτι στη Χαλκίδα (πόλη που ποτέ δε συμπάθησε) και 3 χρόνια συμβίωσης με τον Νίκο, τελικά το όνειρό της θα γίνει πραγματικότητα.

Πρόσφατα οι δυό ταξιδιώτες έπεσαν, για ακόμα μια φορά, θύματα κλοπής: διαβατήρια, πιστωτικές κάρτες, κινητό τηλέφωνο και την τσάντα του laptop με όλα τα πράγματα έκαναν φτερά. Θα παραμείνουν δουλεύοντας στη Νότια Αφρική (Cape Agulhas) για 4 μήνες. Το εγχείρημά τους ΔΕΝ τέλειωσε άδοξα, απλά κάνουν ένα υποχρεωτικό διάλειμα...

Διαβάστε το μήνυμά τους:

Δευτέρα, 1 Οκτωβρίου 2012: To all passengers

Dear all,

For the next four months we will stay and work in Cape Agulhas (South Africa), the southern most place in the African Continent.

Unfortunately, we have been robbed one more time. This time, they took the traveler's most valuable stuff. Our passports plus cash, credit cards, mobile phone and the laptop bag with all our stuff.

Maybe it is a sign. We are still wondering...

In the meantime the local community helped us to find jobs and wait for the next passports to be re-issued.

The Pin Project is not over. However, we will give a break to all of us!

Stay health and safe.

Best Regards

Georgia & Nikos