Εκδρομισμός - Φυσιολατρία, άλλοτε και σήμερα
1940-1944. Πόλεμος, κατοχή, πείνα και δυστυχία. Η ύπαιθρος, αλλά και οι πόλεις στέναζαν κάτω από την μπότα του κατακτητή. Οι Έλληνες, κλεισμένοι στα σπίτια τους, ούτε σκέψη για έξοδο στην ύπαιθρο. Πέρασαν πέντε δύσκολα μαύρα χρόνια, απ' όλες τις απόψεις.
1945-1950. Εμφύλιος. Πάλι τα ίδια. Η κατάσταση τώρα ήταν ακόμα χειρότερη. Ότι άφησαν όρθιο οι κατακτητές, το ισοπέδωσε αυτή η πληγή. Η ύπαιθρος στέναζε, κατά συνέπεια ούτε στην χρονική αυτή περίοδο μπορούμε να μιλάμε για εκδρομισμό και φυσιολατρία.
1951. Επί τέλους Άνοιξη. Μετά από πέντε χρόνια Κατοχής και άλλα τόσα Εμφυλίου, ήλθε επιτέλους η λευτεριά. Λευτεριά για την Φύση, το περιβάλλον και γενικά την Ύπαιθρο. Κλεισμένος όλα αυτά τα δέκα χρόνια ο Έλληνας, στερήθηκε την αγάπη του για την Φυσιολατρία.
Γύρω λοιπόν απ' αυτή την χρονική περίοδο, στην αρχή δειλά - δειλά, οι Έλληνες άρχισαν να ξεχύνονται στην Ελληνική ύπαιθρο. Τα μεταφορικά μέσα λίγα και μισοκατεστραμμένα. Ότι παλιό φορτηγό, αλλά και ότι εγκατέλειψαν οι κατακτητές μετά από το άτακτο φευγιό τους, μπήκαν σε λειτουργία.
Την εποχή αυτή άρχισαν να επανιδρύονται τα παλαιά Εκδρομικά και Φυσιολατρικά Σωματεία που υπήρχαν προπολεμικά στη χώρα. Η ζήτηση όμως μεγάλη και τα σωματεία λίγα. Οι σύλλογοι άνοιξαν τα φτερά τους και με τα παλιά τους μέλη -όσοι είχαν επιζήσει από τις δύο λαίλαπες- αλλά και με νέα, πέταξαν στην ύπαιθρο. Η στέρηση των ανθρώπων να βρεθούν στο φυσικό τους περιβάλλον όλα αυτά τα χρόνια αύξησε στο έπακρο την αγάπη. Η αθρόα προσέλευση στα λιγοστά επιζήσαντα σωματεία έκανε την ανάγκη επιτακτική για την δημιουργία νέων. Τα στατιστικά μας λένε, ότι την εποχή που μιλάμε ιδρύθηκαν πάρα πολλοί σύλλογοι, με αντικείμενο τον Εκδρομισμό, την Φυσιολατρία και την Ορειβασία.
Τόση ήταν η αγάπη τους, που όλη η εβδομάδα περνούσε ευχάριστα, με την προσμονή της Κυριακής. Έκαναν όνειρα, κατάστρωναν σχέδια, πως και που θα περάσουν την Κυριακή που έρχονταν. Δεν τους ένοιαζε το πιο μεταφορικό μέσο θα υπήρχε και σε ποιά κατάσταση βρίσκεται ο δρόμος που θα πάρουν. Αρκεί να έφευγαν για την εξοχή και μαζί με την αγαπημένη τους παρέα, να απολαύσουν την φύση.
Σήμερα δημιουργούμε προβλήματα για το ποιός θα καθίσει στα μπροστινά καθίσματα, στα πολυτελέστατα λεωφορεία, ενώ τότε στριμωγμένοι στην καρότσα κάποιου σαράβαλου φορτηγού, δεν μας πείραζε ούτε ο ήλιος που μας έκαιγε, αλλά ούτε και η σκόνη του χωματόδρομου που σηκώνονταν σύννεφο. Μας αρκούσε ότι σε λίγο θα είμαστε, με την αγαπημένη μας παρέα στην Εξοχή. Εκεί θα μας δρόσιζε η πρωινή αύρα της θάλασσας, η το δροσερό νερό της πηγής του βουνού. Όλα αυτά μας έκαναν να ξεχνούμε την μικρή -για μας τότε- ταλαιπωρία.
Αλήθεια ποιος δεν θυμάται την κουβέρτα που κουβαλούσαμε μαζί μας. Αποτελούσε το τραπέζι μας που στρωνότανε πάνω στα χόρτα την ώρα του φαγητού, αλλά και κρεβάτι μας μετά. Αυτή έχει παρέλθει άνευ επιστροφής. Έχει αντικατασταθεί μετά πολυτελή εστιατόρια, ψητοπωλεία η ταβέρνες.
Τα γουόκμαν η τα κινητά τηλέφωνα, έχουν αντικαταστήσει, το γραμμόφωνο η το τρανζίστορ η ακόμη και το πικ-απ, αργότερα. Με τα τραγούδια τους χορεύαμε και γλεντούσαμε. Βλέπεις τώρα εκδρομείς, ακόμη και ορειβάτες, με ένα τηλέφωνο στο χέρι να μιλούν συνεχώς η με τα ακουστικά στ' αυτιά, να ζουν στον κόσμο τους. Πού να τους δοθεί χρόνος να απολαύσουν όσα, τόσο πλουσιοπάροχα βρίσκονται γύρω τους. Απομονωμένοι στις πόλεις τους συνεχίζουν και στη Φύση την απομόνωση.
Δεν έχουν αλλάξει μόνο οι άνθρωποι, αλλά και η φύση έχει αλλάξει. Με μόνη διαφορά ότι και για την φύση, εμείς είμαστε η αιτία της αλλαγής. Λιγόστεψαν τα Δάση, τα Ζώα τα Πουλιά και γενικά η χλωρίδα και η πανίδα. Ακόμη και η θάλασσα στερήθηκε το μεγαλύτερο πλήθος των ζωντανών της. Πώς να ξεχάσω τις θαλασσινές μας εκδρομές. Ένα από τα εφόδια μας ήταν και το ξερό ψωμί. Με αυτό, πετώντας το κομματάκι - κομματάκι στη θάλασσα, κατορθώναμε να έχουμε συντροφιά σε όλο το ταξίδι, κοπάδια από Γλάρους και Δελφίνια, θυμάμαι κάποτε η παρέα μας ταξιδεύοντας με το ΚΥΚΝΟΣ (καραβάκι της εποχής), παραλάβαμε τα Δελφίνια και τους Γλάρους του Παγασητικού και τους φέραμε μέχρι τη Χαλκίδα.
Τώρα όλα τα ωραία της φύσης ανήκουν στο παρελθόν.
του Γιάννη Μίχα