Λουκάς Γιαννακούλης (1960 - 2013)
Αυτές τις ημέρες, κάθε χρόνο στα τέλη Νοεμβρίου, το μυαλό κι η ψυχή μου βαραίνει κι επιστρέφει στα παλιά. Η αιτία είναι ο απρόσμενος χαμός του Λουκά Γιαννακούλη εκεί στο τελείωμα του 2013. Εφτά ολόκληρα χρόνια δεν εύρισκα το κουράγιο να γράψω δυο λέξεις για αυτόν τον μοναδικό Έλληνα που είχα την τύχη να γνωρίσω και φέτος πήρα την τελική απόφαση να παλέψω με τις λέξεις μήπως και λυτρωθώ.
Οπως οι περισσότεροι δεν είχα ιδέα περί Λουκά, παρότι οι "κοινωνικές" του περγαμηνές τον έκαναν VIP για τους γνώστες. Ήταν το μακρινό πια, 2001 στις αρχές Ιουνίου που ο κουμπάρος μου Κώστας μου πρότεινε να ακολουθήσω μια τετραήμερη offroad εκδρομή άλλων έξι - εφτά τζιπάδων, με έδρα την Καστανιά εκεί στην Πίνδο, καμιά εικοσαριά χιλιόμετρα στα δυτικά της Καλαμπάκας.
Εκείνη την εποχή γαϊδουράκι είχα τον Yuri II, το αγαπημένο μου δεύτερο Νίβα και το ραντεβού της ομάδας είχε δοθεί στο χαρακτηριστικό γεφύρι στο Μουργκάνι το βράδυ της Παρασκευής. Με τον δύο χρονών τότε γιό μου και την σύζυγο ταξιδέψαμε και νύχτα πλέον φτάσαμε στο ραντεβού μας για να περιμένουμε τους άλλους, μη γνωρίζοντας κανέναν εκτός του κουμπάρου. Σύντομα άρχισαν να φτάνουν τα άλλα τετρακίνητα, το Vitara του κουμπάρου, ένα Terrano, ένα Pajero Pinin, ένα Grand Vitara, ένα Discovery και τέλος ένα μεγαλοπρεπές μαύρο Mercedes G. Φανταστείτε τώρα την αντίθεση του ταπεινού Νίβα, με μοναδική βελτίωση ένα σετ AT ελαστικών, με το υπερθηρίο των 300 ίππων, πράγμα που με έκανε να αγχώνομαι αν θα μπορέσω να ακολουθήσω την παρέα.
Χωρίς συστάσεις άμεση αναχώρηση για το ξενοδοχείο στην Καστανιά. Έλα όμως που η πορεία μας διακόπηκε μετά από καμιά δεκαριά χιλιόμετρα λόγω ακινητοποίησης του G! Η γρήγορη διάγνωση του προβλήματος έδειξε ότι το δυναμό είχε παραδώσει πνεύμα κι η περιπέτεια θα ξεκινούσε με μια απώλεια! Φευ, δεν έγινε έτσι. Ο ιδιοκτήτης μοίρασε οικογένεια κι εξοπλισμό στα άλλα 4x4 και όπως πληροφορηθήκαμε έδωσε εντολή να έρθει όχημα αντικατάστασης από Αθήνα, μέχρι την πρωινή μας αναχώρηση.
Τακτοποίηση στα δωμάτια στην Καστανιά με την διαφορά ότι εμείς, λόγω έλλειψης, είχαμε κλείσει διαμονή στον γειτονικό Αμάραντο. Ετσι το βράδυ δεν είχαμε καμία επαφή με την υπόλοιπη ομάδα και την μυστηριώδη σύνθεσή της. Πρωί λοιπόν στην Καστανιά αρχίσαμε να μαζευόμαστε για ξεκίνημα και τότε πληροφορήθηκα ότι το Mercedes είχε μεταμορφωθεί σε ένα τετράλιτρο Jeep Cherokee (XJ). Τότε ήταν που πρωτάκουσα το όνομα του Λουκά και είδα την γυναίκα του Μαρία και τους γιούς τους.
Η αλήθεια είναι ότι εντυπωσιάστηκα, δεν το κρύβω, όμως η επαφή μου με τον Λουκά και την υπόλοιπη παρέα ήταν minimal. Ισως γιατί μου ήταν άγνωστοι, ίσως γιατί το κοινωνικό status μας απείχε έτη φωτός, ίσως επειδή δίστασα. Οι ακόλουθες τρείς μέρες κύλησαν ευχάριστα και χαλαρά στην ευρύτερη περιοχή από Καστανιά μέχρι Συρράκο και Καλαρρύτες με αρκετά "σβέλτα" χωμάτινα χιλιόμετρα. Σβέλτα γιατί όπως διαπίστωσα ο Λουκάς ανέβαζε τον ρυθμό, τόσο στο χώμα όσο και στην άσφαλτο.
DAKAR 2003
Αρχές του 2003 μετά από συστηματικές προπονήσεις στην Πελοπόννησο με τον Βασίλη Ορφανό, ο Λουκάς γράφει ιστορία τερματίζοντας με το Νο 086 επάνω στην Honda XR400SP, το Dakar στην Αίγυπτο καλύπτοντας πάνω από οκτώμιση χιλιάδες αγωνιστικά χιλιόμετρα. Στην κατηγορία "SuperProduction 251-400cc", ο Βασίλης τερμάτισε πρώτος κι ο Λουκάς τέταρτος με την πρώτη τους εμφάνιση στο Dakar! Και οι δύο είχαν σοβαρή αγωνιστική εμπειρία, αλλά στο πρώτο τους Dakar και τερματισμό και διάκριση; Τρέλα. Ο Χρήστος, κουμπάρος και για σειρά ετών σχοινοσύντροφος του Λουκά, στέλνει το αποκλειστικό ρεπορτάζ του, από τον πανηγυρικό τερματισμό, στο προσωπικό μου ιστολόγιο 4x4ekdromes.gr
Ο ελληνικός τύπος διθυραμβικός με αυτή τους την επιτυχία. Αντιγράφω από το κείμενο του Βασίλη Χειλάκη στο caranddriver.gr:
Το μεγάλο αουτσάιντερ όμως ήταν χωρίς καμία αμφιβολία, ένας αρχιτέκτων της ΑΚΤΩΡ και πολλά χρόνια ... "τρελός" ορειβάτης, μέχρι τα Ιμαλάια και τις Άνδεις έφτασε το Ντακάρ θα τον φόβιζε, ο Λουκάς Γιαννακούλης! Στην πρώτη του συμμετοχή και λάτρης των μοτοσικλετών, κέρδισε επάξια την 67η θέση της γενικής κατάταξης σε σύνολο 184 αναβατών και κούνησε την ελληνική σημαία σε μαζί με τον Βασίλη Ορφανό σε έναν αγώνα που αποτελεί μεγάλη υπόθεση για τους Γάλλους...
"Δεν μπορούσαν να το πιστέψουν οι Γάλλοι αυτό που συνέβαινε, ενώ όσο περνούσαν οι μέρες γίνονταν περισσότερο εχθρικοί", τόνισε ο Βασίλης Ορφανός.
Εθνικός ήρωας πλέον ο Λουκάς, βρεθήκαμε πάλι τον Αύγουστο του 2003 σε μια ομαδική εξόρμηση πέντε τετρακίνητων με διαμονή στο ορειβατικό καταφύγιο της Οίτης. Τότε ήταν που μπόρεσα να πάρω μια μικρή γεύση από τον χαρακτήρα του, που με ξάφνιασε θετικά με την αμεσότητα, την απλότητα και την απέραντη αγάπη και φροντίδα για την οικογένειά του και τους φίλους του. Εκεί κοντά στο καταφύγιο, στις Λιβαδιές της Οίτης, μια λεπτομέρεια που μαρτυρά τον χαρακτήρα του και μου έκανε τεράστια εντύπωση, ήταν η κίνησή του να πάρει ένα κομάτι ξύλου από πεσμένο κλαδί, να το πελεκήσει με τον σουγιά του και να το προσαρμόσει στα σκουριασμένα σίδερα του οπλισμού που πετάγονταν στην άκρη της τσιμεντένιας στέγης της πηγής.
Φωτογραφία από επίσκεψη το Δεκέμβριο του 2003
Τι σε έπιασε τον ρώτησα. "Για να μην χτυπήσει το κεφάλι του ο περαστικός" μου απάντησε. Για αρκετά χρόνια κάθε φορά που περνούσα από εκεί παρατηρούσα το ξυλαράκι του Λουκά να αντέχει σε πείσμα του χιονιού και θυμόμουν τα λόγια του.
Ιμαλάια 1985
Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι ο Λουκάς ήταν ορειβάτης και αναρριχητής, από μικρή ηλικία. Εχει γράψει ιστορία στα μεγάλα ελληνικά και ξένα βουνά, ανοίγοντας νέες αναρριχητικές διαδρομές και κάνοντας πρώτες αναβάσεις. Υπήρξε μέλος του Ε.Ο.Σ. Θεσσαλονίκης. Διπλωματούχος Γαλλικών Σχολών Ορειβασίας (C.A.F – F.F.M. / E.N.S.A.) από το 1984. Εκπαιδευτής ορειβασίας από το 1987. Οδηγός Ελληνικών βουνών από το 1993.
Λεπτομέρειες για την ορειβατική του διαδρομή αξίζει να διαβάσετε στο εκλεκτό ιστολόγιο "Ορεινογραφίες" του Τάκη Ντάσιου, που απόσπασμά του δανειστήκαμε.
Το ταξίδι στα Ιμαλάια το 1985 ήταν αυτό που άλλαξε τη θεώρησή του σχετικά με την ορειβασία και την αναρρίχηση. Τον ενέπνευσε ο Τάκης Μπουντόλας, με τον οποίο συμμετείχε το 1985 στην πρώτη ελληνική αποστολή στα Ιμαλάια ως το νεότερο μέλος της. Η αποστολή είχε άδοξο τέλος, αφού δύο ορειβάτες, ο Τάκης (Δημήτρης) Μπουντόλας και Κλήμης Τσατσαράγκος έχασαν τη ζωή τους, όταν χιονοστιβάδα καταπλάκωσε την κατασκήνωσή τους, ενώ κινδύνευσε και ο ίδιος.
Αυτό το γεγονός τον έκανε να δει την αναρρίχηση από διαφορετικό πρίσμα. Τοποθέτησε την αναρρίχηση στα πλαίσια μιας προσωπικής ικανοποίησης «να μην την εμπλέκουμε με άλλα κίνητρα» και της αναβάθμιση της τεχνικής ασφάλειας του αναρριχητή. Προς την κατεύθυνση αυτή εκπαιδεύτηκε σύμφωνα με τα Ευρωπαϊκά standards κι ως εκπαιδευτής μόχθησε για να ανεβάσει το επίπεδο της αναρρίχησης στην χώρα μας.
Για τον Λουκά, ο Χρήστος Λάμπρης ένας από τους ανθρώπους με τους οποίους ανέβηκε στα Ιμαλάια το 1985, είπε: «Πηγαίναμε ανακαλύπτοντας το άγνωστο. Συναντήσαμε δυσκολίες. Ήταν ένα βουνό για το οποίο δεν ξέραμε πολλά κι ανακαλύπταμε τη διαδρομή. Χωριζόμασταν σε ομάδες και πηγαίναμε δύο – δυο ή τρεις τρεις. Αντιμετωπίσαμε πολλές δυσκολίες, όμως ο Λουκάς δεν λύγισε ούτε μια στιγμή. Μιλάμε για έναν άνθρωπο με τεράστια δύναμη, έναν φίλο, που θα μου λείψει πολύ. Είχε ανοίξει δικές του διαδρομές σε μονοπάτια δύσβατα και σε πλαγιές απόκρημνες. Κι αυτό που όλοι έχουν να λένε είναι πως πάντοτε ήθελε να βοηθά. Να βοηθά τους γύρω του...».
Επιστροφή στα γήινα
Ξανά μαζί τον Οκτώβριο του 2003 στην ΜΕγάλη Φθινοπωρινή Εκδρομή (ΜΕΦΕ 2003) στη λίμνη Πλαστήρα με base camp το Δασικό χωριό Δρυάδες στο Ανθηρό. Τότε ήταν που, μετά από απέραντη χαζομάρα μου βρεθήκαμε δύο αυτοκίνητα, το κόκκινο Pajero του Δελή (εκδότη τότε του 4X4 Magazine) και το Νίβα μου, κολημένα δίπλα - δίπλα στο ίδιο λούκι κοντά στη λίμνη κι επιστρατεύσαμε τον Λουκά να μας τραβήξει με το G. Βλέποντας την γυναίκα του Λουκά, μην έχοντας αναφέρει εγώ κάτι, η σύζυγος του Δελή η Ντόρα, με ρώτησε ξαφνικά στη μέση του πουθενά "μα αυτή δεν είναι η Μαρία;" εννοώντας την κόρη του Μπόμπολα. Όταν της έγνεψα καταφατικά, έμεινε με το στόμα διάπλατα ανοικτό για αρκετή ώρα ... ίσως και μέρες ... Τόσο απλοί και αντι-στάρ και οι δυό τους, πράγμα που ξέρουν όσοι τους γνώρισαν από κοντά κι εκτιμώ αφάνταστα.
Αργότερα έτυχε να ξανασυναντηθούμε απρογραμμάτιστα το 2005 στο Πολύδροσο, κοντά στο κτήμα του Λουκά και το καλοκαίρι του 2008 στην Καλιακούδα στην κατασκήνωση της Trekking Hellas για τα παιδιά. Τελευταία φορά με πέτυχε ο Λουκάς με την μηχανή του στην Πάρνηθα, να θαυμάζουμε παρέα τους παγκόσμιους του Rally Acropolis στην ειδική στο Βούντημα. Βλέπετε τότε ακόμα δεν είχε καεί το αγαπημένο βουνό κι είχαμε ακόμα το Ακρόπολις στο WRC ... Αυτή έμελε να είναι η τελευταία μας φορά.
Το τρισκατάρατο 2013
Το καταραμένο αξέχαστο 2013 τίμησε το δυσοίωνο "13" του, με το τραγικό ατύχημα του παιδικού μου φίλου Κωστή, όταν τον Σεπτέμβριο, μετά από περιπέτεια σε ελεύθερη πτώση από αεροπλάνο, τον καθήλωσε στα 43 του σε καροτσάκι. Την ίδια χρονιά, ακριβώς την τελευταία ημέρα του Νοέμβρη το χτύπημα ήρθε διπλό:
Πρώτα έσκασε η είδηση του θανάτου του δημοφιλούς από το "The Fast and the Furious" ηθοποιού Paul Walker, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και στο καπάκι μαθεύτηκε το μοιραίο ατύχημα του Λουκά στο 34ο Ράλλυ Παλάδιο. Όπως φαίνεται όταν έρχονται τα κακά μαντάτα στην ζωή, έρχονται σε πακέτο!
Παλλάδιο 2013: το μοιραίο Σάββατο
Το Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013 διοργανώθηκε από τη START LINE υπό την αιγίδα του Δήμου Μεγαρέων το 34ο ΡΑΛΛΥ ΠΑΛΑΔΙΟ, με επίκεντρο το Λιμάνι της Νέας Περάμου. Ο αγώνας προσμέτρησε στο στο 49ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ράλλυ, στο Πανελλήνιο Κύπελλο Ασφάλτου, στο Πρωτάθλημα Ράλλυ Ιστορικών αυτοκινήτων και στο Έπαθλο Αττικής. Οι ειδικές διαδρομές του αγώνα ήταν τρεις: Άγιος Ιωάννης, Ψάθα και Μελετάκι και το πρώτο αγωνιστικό αυτοκίνητο ξεκίνησε από το Λιμάνι της Νέας Περάμου στις 09:30. Στην πρώτη ειδική «Άγιος Ιωάννης 1» δόθηκε εκκίνηση του πρώτου στις 10:13.
Η ασθενής βροχή πριν την εκκίνηση, σε συνδυασμό με τις υγρασίες σε κάποια κομμάτια των ειδικών διαδρομών, προκάλεσε πονοκέφαλο στα πληρώματα με αποτέλεσμα η επιλογή των ελαστικών να παίξει το ρόλο της στον αγώνα.
Οπως αναφέρεται στο διαδίκτυο και από περιγραφές των αυτοπτών τα πράγματα συνέβησαν ως εξής.
Ο Λουκάς συμμετείχε με την λευκή Porsche 911 RSR και με συνοδηγό τον Γιώργο Πετρόπουλο διεκδικούσαν μία καλή θέση στην κατηγορία των ιστορικών αυτοκινήτων. Δυστυχώς όμως με το ξεκίνημα του αγώνα και από τη πρώτη ειδική διαδρομή «Άγιος Ιωάννης 1», το πλήρωμα είχε μία τρομακτική έξοδο με αρκετά χιλιόμετρα στο κοντέρ. Στο 6,5 χιλιόμετρο της συγκεκριμένης ειδικής το αυτοκίνητο «έχασε το πίσω μέρος» έκανε τετ-α-κε και χτύπησε σε δέντρο από την πλευρά του οδηγού στη μέση της πόρτας.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ελάχιστα δευτερόλεπτα αργότερα, οι Βασίλης και Γιάννης Βελάνης, οι οποίοι ακολουθούσαν, σταμάτησαν για να δουν τι συνέβη και για να βοηθήσουν τους συναθλητές τους που είχαν βγει εκτός δρόμου. Παρά τα μέτρα ασφαλείας που λαμβάνουν όλα τα αγωνιστικά πληρώματα που συμμετέχουν σε αγώνες, η σύγκρουση με δέντρο ήταν σφοδρή. Το αποτέλεσμα ήταν να χτυπήσει στο κεφάλι και στα πλευρά ο Λουκάς ενώ ο συνοδηγός χτύπησε στο χέρι του.
Tα αυτοκίνητα της κατηγορίας Ιστορικών σταμάτησαν την προσπάθεια τους στο σημείο της εξόδου των Γιαννακούλη - Πετρόπουλου κι αποφάσισαν να μην συνεχίσουν εγκαταλείποντας τον αγώνα.
Ο Νίκος Παππάς, γνωστός γιατρός στον χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού, ο οποίος ήταν παρών στον αγώνα, μίλησε στον Βασίλη Σαρημπαλίδη του zougla.gr για το περιστατικό:
Το όχημα χτύπησε από την πλευρά του οδηγού. Στο σημείο κατέφθασε πρώτα ο γιατρός της ειδικής και ενεργοποιήθηκε άμεσα το σχέδιο ασφαλείας λόγω της σοβαρής κατάστασης. Όταν έφθασα στο σημείο, ο Γιώργος Πετρόπουλος είχε τις αισθήσεις του, αλλά ήταν σοκαρισμένος από αυτό που συνέβη και καθόταν στο ασθενοφόρο (σ.σ. είχε βγει ή τον είχαν βγάλει οι διασώστες πριν φτάσει στο σημείο ο Νίκος Παππάς). Το έβλεπες στα μάτια του.
Ο οδηγός ήταν στη θέση του φορώντας κράνος, hans, αλλά αναίσθητος. Αυτό μας δημιούργησε πρόβλημα με τον χώρο προκειμένου να παρέμβουμε και να τον απεγκλωβίσουμε. Κόψαμε το αυτοκίνητο, ενώ άμεση ήταν και η επέμβαση από το διασωστικό της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας. Χρειαστήκαμε περίπου 20-30 λεπτά, αν και εκείνη την ώρα δεν μπορώ να πω με σιγουριά τον χρόνο που ξοδέψαμε. Μπήκαμε στο ασθενοφόρο και σε 35 λεπτά ήμασταν στο Θριάσιο νοσοκομείο.
Έγιναν εξετάσεις βάσει πρωτοκόλλου, όπως γίνονται σε έναν πολυτραυματία. Διαπιστώθηκε μια πολύ βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση λόγω της απότομης επιβράδυνσης και είχε υποστεί σοβαρή ζημιά ο ένας του πνεύμονας. Μεταφέρθηκε στο Αττικό νοσοκομείο γιατί το Θριάσιο δεν εφημέρευε αλλά κι εξαιτίας της σοβαρότητας της κατάστασης.
Το ατύχημα, έκανε το κλίμα βαρύ έτσι ώστε η οργανωτική επιτροπή να αποφασίσει να μην πραγματοποιήσει την καθιερωμένη απονομή, κίνηση που επικρότησαν όλοι οι εμπλεκόμενοι. Ο γνωστός οδηγός αγώνων Γρηγόρης Νιώρας δήλωσε:
«Γλιστράγαμε πολύ, αφού είχαμε κανονικά ελαστικά χαραγμένα και οι δρόμοι ήταν βρεγμένοι. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Κινδυνεύαμε σε κάποια σημεία να καταστρέψουμε το αυτοκίνητο. Είμαστε απογοητευμένοι και στεναχωρημένοι από την έξοδο και τραυματισμό του συναθλητή μας. Αυτό είναι το σημαντικότερο και εύχομαι περαστικά».
Ακολούθησε μια εβδομάδα φρικτής αγωνίας για συγγενείς και φίλους. Οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν τα συναισθήματα και τα τηλέφωνα μετέδιδαν μόνο πόνο κι απελπισία. Οι χειρότερες ώρες!
Μια εβδομάδα. Τόσο άντεξε τελικά ο Λουκάς τον σοβαρό τραυματισμό του μετά το ατύχημα και μας εγκατέλειψε στις 6 Δεκεμβρίου 2013 το πρωί στην Εντατική του νοσοκομείου Αττικόν λόγω των σοβαρών κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων.
Αντί επιλόγου
Ο Λουκάς έζησε πραγματικά την ζωή. Με ότι καταπιανόταν ήταν άριστος. Ότι είχε μοτέρ και πήγαινε γρήγορα τον μάγευε. Ότι του έβαζε "όρια" το ξεπέρναγε. Άνθρωπος ξεχωριστός - μοναδικός. Όσοι τυχεροί τον γνώρισαν τον εκτίμησαν και λένε τα καλύτερα λόγια γι' αυτόν.
Ήταν από τους "τυχερούς" ανθρώπους να κάνει αυτά που αγαπούσε μέχρι την τελευταία του στιγμή. Κι έγραψε ιστορία για να τον θυμόμαστε όλοι. Μαρία, Γιάννη, Γιώργο, Ανδρέα κουράγιο.
Καλή αντάμωση Λουκά, εκεί που είσαι φίλε μπορείς να πιλοτάρεις το ελικόπτερό σου ελεύθερα ...
Υ.Γ.: Για το "τυπικό"
Ο Λουκάς Γιαννακούλης, γεννήθηκε στην Λιβαδειά στις 4 Οκτωβρίου του 1960. Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης αρχιτέκτονας μηχανικός. Ένωσε το 1992 τη ζωή του με τη Μαρία Μπόμπολα, κόρη του επιχειρηματία Γιώργου Μπόμπολα. Από τον γάμο τους αποκτήσανε τρεις γιους. Τον Ιωάννη, τον Γιώργη και τον Ανδρέα.
Από το 1992, όπως αναφέρει αφιέρωμα του «Έθνους» ήταν υπεύθυνος για το σύνολο των ιδιωτικών έργων της εταιρείας «ΑΚΤΩΡ ΑΤΕ». Επειτα από τρία χρόνια αναδεικνύεται στο διοικητικό συμβούλιό της, με τομέα ευθύνης τη διασφάλιση ποιότητας, ενώ το 1999 αναλαμβάνει διευθύνων σύμβουλος. Το 2000, μετά τη συμφωνία για μετοχική συνεργασία της «ΑΚΤΩΡ» με την «Ελληνική Τεχνοδομική» και την Τεχνική Εταιρεία Βόλου αναλαμβάνει διευθύνων σύμβουλος της «ΤΕΒ ΑΕ». Το 2001 ορίζεται διευθύνων σύμβουλος της REDS A.E. (πρώην ΚΑΜΠΑΣ).
Τον Μάιο του 2002, με την απόσχιση και εισφορά των κατασκευαστικών κλάδων των εταιρειών «Ελληνική Τεχνοδομική» και ΤΕΒ στην εταιρεία «Ακτωρ», βρίσκεται αντιπρόεδρος του δ.σ. της ΑΚΤΩΡ ΑΤΕ. Συμμετέχει ακόμη στο δ.σ. της εταιρείας «ΕΛΛΑΚΤΩΡ Α.Ε.» ως μέλος, εκτελώντας χρέη διευθύνοντα συμβούλου στην εταιρεία ΑΚΤΩΡ Facilities Management και αντιπροέδρου στην «ΤΟΜΗ ΑΒΕΤΕ» (ειδίκευση σε έργα ανάπλασης χώρων).
Μεταξύ άλλων άνοιξε στο κέντρο της Αθήνας (Αιόλου 89) το εμπορικό κατάστημα NAZCA γνωστό για τα ειδικά ρούχα και εξοπλισμό για βουνό, ποδήλατο και outdoor δραστηριότητες που αγαπούσε, το οποίο λειτούργησε μέχρι το 2007.